بریده‌هایی از کتاب به بلندای آن ردا

آن مقصدی که از راه ظلم و خیانت به آن برسند، منزل عدل و حق نیست...

عافیت را ده جزء باشد، نُه جزء آن در کناره‌گیری از مردم و یک‌اش در سکوت...

عافیت را ده جزء باشد، نُه جزء آن در کناره‌گیری از مردم و یک‌اش در سکوت...

سینه‌ام تنگ‌تر است از آن که این اندوه...

- و خداوند این بقعه را، محل آمد و شد شیعیان و اهل محبتم قرار می‌دهد... بغض در گلویش می‌نشیند: - و به خدا سوگند زائری مرا زیارت نکند و محبی سلام نفرستد، مگر که رحمت و مغفرت ربوبی بر او واجب شود به شفاعت ما...

می‌فرمود؛ آن که تقوای خدا نکند برای گناه کم، برای گناهان بسیار هم نخواهد کرد... و معاصی کوچک، راه رسیدن به نافرمانی‌های بزرگ است...

هرکس عصیان‌گری را دوست بدارد، خود معصیت‌کار است، و هرکس بنده مطیعی را دوست بدارد، خود فرمانبردار است، هرکس ستمکاری را یاری رساند، خود ظالم است و هرکس عادلی را یاری نرساند، خود ستمکار است... میان خدا و هیچ مخلوقی، خویشی و پیوند نیست؛ و هیچ‌کس به ولایت و قرب خداوندی نرسد مگر از مسیر اطاعت...

با شمشیر و نیزه نیستند که به سپاه‌مان تکیه کنیم؛ دل‌هاشان همراه شده و گره اگر بخورد به شیفتگی، هیچ دست و دندانی را توان باز کردنش نیست!

عقل آدمی کامل نمی‌شود مگر با ده خصلت، اول، امید خیر از او باشد و دوم، از شر او در امان باشند و سوم، نیکی کم دیگران را بسیار ببیند و بسیار خود را کم و چهارم، خسته نشود از این که بسیار از او بخواهند و درخواست داشته باشند...

مال و ثروت انباشته نمی‌شود مگر به پنج خصلت؛ بخل بسیار و آرزوی طولانی و حرص مدام و قطع رحم و ترجیح دنیا به آخرت...

همه جانم اشک: - ابوالحسن پیامبر نبود عبدالله، اما قامتش را بلندای این ردا بود...

چرا این همه تلخی می‌کنی غادیه؟ چرا مقدماتِ کم‌جان می‌آوری برای نتیجه‌ای سترگ؟ اصلاً چرا چنین سنگدل به محاکمهٔ من نشسته‌ای و به زجر دادنم برخاسته‌ای؟

فخر و مباهات من است بندگی و عبودیت به آستان حضرت ربوبی... و با زهد در دنیا آرزو دارم امان از شر دنیا را... و با ورع از محرمات امید دارم رسیدن به برکات را... و با تواضع در دنیا انتظار می‌کشم رفعت مقام آن دنیا را، نزد حضرت پروردگار عز و جل...

پیش از شام، همگی وضو ساختیم به قصد عبادتی بر سر قبر پرنور حضرت خلیفه و همگی زیارت کرده بودیم که... چنان می‌گوید زیارت، که انگار قبر هارون شفا می‌دهد و کور بینا می‌کند... پدر من به وقت حیاتش خود محتاج چشمی بود، که زبیده عصاکشی‌اش می‌کرد و بیچارگی امروز من، همه از همان که بینایی‌اش را به زبیده سپرد و هم او، امین ملعون را پیش از من ولیعهد کرد و شب‌های آرامش حکومت، کابوس جنگ‌های مدام شد و...

بغض در گلویش می‌نشیند: - و به خدا سوگند زائری مرا زیارت نکند و محبی سلام نفرستد، مگر که رحمت و مغفرت ربوبی بر او واجب شود به شفاعت ما...

هر کس زیارت کند مرا در غربتم، در سه وقت قیامت به دیدارش خواهم رفت و می‌رهانمش از هول و ترس حشر؛ اول آن زمان که کتاب اعمال به دست خلق دهند، و دیگر به وقت گذر از صراط و سوم چون اعمال بر میزان گذارند و هنگام محاسبه آید...

امام همیشه می‌فرمود؛ آن که تقوای خدا نکند برای گناه کم، برای گناهان بسیار هم نخواهد کرد... و معاصی کوچک، راه رسیدن به نافرمانی‌های بزرگ است...

آن مقصدی که از راه ظلم و خیانت به آن برسند، منزل عدل و حق نیست... و باور ما نیست که به شمشیر ظلم، طلب عدل کنیم.

بفهم که سیاست و حکومت، پسر پیامبر و پدر و فرزند حتی نمی‌شناسد...

آن که مدام کینه بر کینه بنشاند، دلش را جایی برای عشق نمی‌ماند...