بریده‌هایی از کتاب کفش های ایتالیایی

بعضی از آدما مثل پرنده‌های مهاجر می‌مونن که هیچ‌وقت نمی‌فهمیم کی اومدن، کی رفتن.‌

ما همیشه به هم قول می‌دیم. ما به بقیه قول می‌دیم. بقیه به ما قول می‌دن. سیاستمدارا قول زندگی بهتر می‌دن، بانک‌ها قول سود بیشتر، غذاهایی که قراره با خوردنشون وزن کم کنیم، کرم‌هایی که قراره ضد پیری باشن و جلوی چین و چروک صورتمون رو بگیرن. زندگی همینه، سفر با یه قایق کوچیک، وسط سیل قول و وعده و وعید، که همیشه تغییر می‌کنن ولی هیچ‌وقت تموم نمی‌شن.

ـ زندگی هیچ‌وقت اون‌جوری پیش نمی‌ره که ما آرزو می‌کنیم.‌

اگه زیادی تو کار کسی سرک بکشی رابطه رو خراب می‌کنی.‌

من همیشه سردمه. همهٔ زندگی‌م دنبال گرما بودم، توی کشورهای استوایی، توی بیابون‌ها. اما همیشه یه قندیل یخ توی وجودمه.

من داشتم تابلوی نقاشی را از زاویهٔ دیگری می‌دیدم؛ تنهایی پشت تصویر را. پیرزن زیبایی بود، زیبایی خاصی که فقط در چهرهٔ پیرزن‌ها می‌شود دید. خاطره‌هایی که در چین‌های صورتشان نقش بسته، بدن‌های پیری که زمین منتظر در آغوش کشیدنشان است.

هیچ رها کردنی قابل توضیح یا توجیه نیست.