بریده‌هایی از کتاب بهتر است با یک نفر حرف بزنی

یک‌بار وندل اشاره کرد که ما طی دوران زندگی‌مان بیشتر با خودمان صحبت می‌کنیم تا دیگران، اما کلمات ما همیشه مهربانانه، واقعی، کمک‌کننده و یا حتی مهربانانه نیستند. بیشتر حرف‌هایی که به خودمان می‌زنیم را هرگز به افرادی که دوستشان داریم یا از آنها مراقبت می‌کنیم، مانند دوستان و یا فرزندانمان، نمی‌گوییم.

ارتباطات در زندگی واقعاً پایان نمی‌یابند، حتی اگر شما دوباره آن فرد را نبینید. هر فردی که شما به او نزدیک بوده‌اید جایی در درون شما زندگی می‌کند.

ـ می‌خوای بگی که تو هم با شوهرت اختلاف داری؟ ـ آره. ـ باز هم باد درمی‌ده؟ ـ آره. این شوخی بین من و جن است. جن بارها شوهرش را تهدید کرده که لبنیات نخورد؛ چون به او نمی‌سازد. به او گفته اگر لبنیات بخورد، او شب‌ها در اتاق دیگری می‌خوابد. ولی شوهرش آن‌قدر عاشق لبنیات است که نمی‌تواند جلوی خودش را بگیرد و نخورد، و جن هم آن‌قدر عاشق اوست که نمی‌تواند او را تنها بگذارد و در اتاق دیگری بخوابد.

گفت: «در هر انسانی می‌تونی چیزی پیدا کنی که اون رو دوست داشته باشی». و در کمال شگفتی رفته‌رفته متوجه شدم که حق با او بوده است. غیرممکن است که آدم‌ها را خوب بشناسی و از آنها خوشت نیاید.

مردی که فکر می‌کردم قرار است با او ازدواج کنم به طور کاملاً ناگهانی قضیهٔ ازدواج را لغو کرد. امروز تمام سعیم این است که فقط به بیمارانم توجه کنم و تمرکزم روی آنها باشد. تنها ده دقیقهٔ استراحت میان جلسات به من فرصت گریه می‌دهد و سپس قبل از ورود بیمار بعدی، ریمل‌هایی را که اشک‌ها شسته و روی صورت جاری کرده پاک می‌کنم.

حقیقتی که کمتر بیان شده: درمانگران هم به درمانگر مراجعه می‌کنند

من یاد کارتون معروفی افتادم. زندانی‌ای پشت میله‌های زندانه و عاجزانه میله‌های زندان رو تکون می‌ده تا شاید راهی برای بیرون رفتن باز بشه... ولی میله‌ها فقط جلوش هستن. این طرف و اون طرفش بازه. چند لحظه مکث می‌کند و اجازه می‌دهد من خوب این صحنه را تصور کنم. ـ تنها کاری که زندانی باید بکنه اینه که راه بره، چند قدم این طرف‌تر یا اون طرف‌تر. ولی با وجود این، اون سر جای خوش وایستاده و میله‌ها رو تکون می‌ده. این قصهٔ بیشتر ماهاست. ما احساس می‌کنیم که کاملاً در احساساتمون گیر کردیم و به دام افتادیم و راه فراری نیست، ولی حقیقت اینه که حتماً راهی هست، البته اگه خودمون بخوایم از این احساساتمون بیرون بیایم و اون راه رو ببینیم.

در دوران کارآموزی یک‌بار یکی از مربیان به من

قدرت فوق‌بشری می‌خواهد تا بتوانم فکم را محکم فشار دهم تا بسته بماند.

غیرممکن است که آدم‌ها را خوب بشناسی و از آنها خوشت نیاید. دشمنان خونی را بگیرید و آنها را در اتاقی محبوس کنید تا سرگذشت زندگی و تجربیاتشان را با هم در میان بگذارند، تا دربارهٔ ترس‌ها و تلاش‌هایشان، غم‌ها و نگرانی‌هایشان با هم حرف بزنند و آن وقت خواهید دید کسانی که به خون هم تشنه بوده‌اند با هم کنار می‌آیند. بدون اغراق می‌گویم که من در همهٔ افرادی که به عنوان درمانگر با آنها سروکار داشته‌ام چیزی دیده‌ام که قابل دوست داشتن باشد، حتی در مردی که آدم کشته بود

متضاد افسردگی خوشحالی نیست، بلکه سرزندگی است

حقیقتی که کمتر بیان شده: درمانگران هم به درمانگر مراجعه می‌کنند. در واقع ما برای گرفتن مجوز خود در دوران تحصیل باید چند جلسه خودمان به عنوان بیمار پیش روانکاو برویم تا قبل از هر چیز به طور ملموس درک کنیم فردی که در مقابل ما می‌نشیند چه احساسی دارد. در این جلسات ما یاد می‌گیریم چطور بازخوردها را دریافت کنیم، چطور با احساس معذب بودن کنار بیاییم، نقاط کور را بشناسیم و تأثیر زندگی خود و رفتارهای خود بر خود و دیگران را کشف کنیم. پس از آن ما مجوز را می‌گیریم تا مردم به ما مراجعه کنند و با ما مشورت کنند... ولی باز هم خودمان به روانکاو مراجعه می‌کنیم. نه به طور مداوم و نه از روی اجبار، بلکه بیشتر ما درمانگرها چندین بار در طول دورهٔ شغلی خود روی مبل درمانگر دیگری می‌نشینیم.

تغییر و از دست دادن با هم عجین هستند. ما بدون از دست دادن به تغییر نمی‌رسیم. و دقیقاً به همین خاطر است که افراد زیادی می‌گویند خواهان تغییر هستند، ولی همان‌طور بدون تغییر باقی می‌مانند.

بله، بعضی وقت‌ها جهنم، خود ماست. گاهی خود ما عامل مشکلاتمان هستیم و اگر بتوانیم مسیر خودمان را تغییر دهیم و از مسیر قبلی خودمان بیرون بیاییم، اتفاق عظیمی رخ خواهد داد.

اگر حواستان نباشد که «ایده‌آل، دشمنِ خوب است»، خودتان را از لذت بردن از زندگی محروم می‌کنید.