بریده‌هایی از کتاب خانه ای روی پل

برایم خیلی جالب است که این‌همه دعاهای مختلف وجود دارد و این‌همه آدم دعا می‌خوانند اما هنوز دنیا پر از بدبختی و ظلم است.

در قلبم تا ابد با هم هستیم و تا ابد هم با هم خواهیم ماند.

هیچ‌کس ما را ندید. جلوی چشمشان بودیم‌ها. اما انگار نامرئی بودیم.

«چون دختره!» آرول گفت: «خب که چی؟ ایندیرا گاندی هم زن بود ولی شد رهبر کشورمون.»

با اینکه خیلی چیزها را از دست داده‌ایم اما هنوز هم می‌توانیم راهی رو به جلو پیدا کنیم.

اما قول نداد حالت بهتر شود.

«مگه زندگی اصلاً هیچ‌وقت آسون بوده؟»

برایم خیلی جالب است که این‌همه دعاهای مختلف وجود دارد و این‌همه آدم دعا می‌خوانند اما هنوز دنیا پر از بدبختی و ظلم است.

وقتی دیگر خشمم را فراموش کردم، انگار قلبم در سینه‌ام جای بیشتری داشت.

چون بهم اجازه نمی‌دادی دروغ بگویم. چون معجزه‌هایی کوچک نشانم می‌دادی. چون همیشه در برابر سختی‌ها می‌خندیدی. کنار هم گروه خوبی بودیم. و حالا تلاش می‌کنم، روکو. تلاش می‌کنم خنده‌ات را همراه داشته باشم و رو به جلو حرکت کنم.

می‌خوای یه زندگی خوب و طولانی داشته باشی؟» «بیشتر زندگی کنم که چی بشه؟» «خب، می‌خوای زودتر بمیری که چی بشه؟»

«آره. اما وجود تو هم پُر از خیلی چیزهاست. پر از احساساتی که از بقیه پنهون می‌کنی و حرف‌هایی که به زبون نمی‌آری.»

همیشه فکر می‌کردم این منم که دارم از تو مراقبت می‌کنم، اما دیگر فهمیده‌ام معمولاً تو بودی که ازم مراقبت می‌کردی. تو بودی که بهم قدرت می‌دادی. چون بهم اجازه نمی‌دادی دروغ بگویم. چون معجزه‌هایی کوچک نشانم می‌دادی. چون همیشه در برابر سختی‌ها می‌خندیدی. کنار هم گروه خوبی بودیم. و حالا تلاش می‌کنم، روکو. تلاش می‌کنم خنده‌ات را همراه داشته باشم و رو به جلو حرکت کنم. تلاش می‌کنم دوستت داشته باشم اما در امروز زندگی کنم، نه در دیروز. رو به جلو رفتن، معنی‌اش ترک تو نیست. بالاخره این را درک کردم. و فکر می‌کنم، اینکه چطوری زندگی کنی مهم‌تر است تا اینکه چقدر زندگی کنی. تمام خاطرات خوبی که با هم داشتیم و هر ذره از عشقی که بینمان بود هنوز می‌درخشد. در قلبم تا ابد با هم هستیم و تا ابد هم با هم خواهیم ماند.

کُند بودن می‌تواند از سریع بودن بهتر باشد. انگار جادو می‌کردی، وقتی به زمان نیاز داشتیم می‌توانستی لحظه‌ای را آن‌قدر کش بدهی که بی‌پایان به نظر بیاید.

ترجیح می‌دم کنار شما زندانی باشم تا اینکه تنهایی آزاد باشم

با هم بودن ما یکی از چیزهای انگشت‌شماری بود که بهش ایمان داشتم.

به خودم قول دادم هیچ‌وقت مثل آما نشوم. قول دادم هیچ‌وقت به‌خاطر هیچ‌چیزی به کسی التماس نکنم.

«دوست ندارم راحت قید چیزی رو بزنم.»

«باید از اون مردهای زنده‌ای که روی پل بودن بترسی، نه از این مُرده‌ها.» راست می‌گفت. زنده‌ها خیلی خطرناک‌تر بودن

گفتم: «باید یه‌کم استراحت کنیم.» موتو گفت: «ولی دارودستهٔ کومار هنوز دارن کار می‌کنن.» چشم‌های آرول مسیر نگاهم را تعقیب کرد. «زندگی مسابقه نیست. به‌اندازهٔ کافی جمع کردیم. می‌تونیم بریم.»

کم‌نور بود و دور؛ اما از دست نرفته بود.

دیگر تو را ندارم

آرول گفت: «به چیزهایی توجه کن که از دستشون ندادی

اینکه چطوری زندگی کنی مهم‌تر است تا اینکه چقدر زندگی کنی.

و یک‌جورهایی انگار می‌ترسیدی خوشحال باشی،

بهم گفته بود آکا، یعنی خواهر بزرگ‌تر. با این حرفش نشان داد همه‌مان اعضای یک خانواده‌ایم.

«تقصیر منه که روکو مرده.» «اینکه نمی‌دونستی قراره چه اتفاقی بیفته تقصیر توئه؟ اگه این‌جوری باشه، تقصیر ما هم هست. اگه وقتی گفتی از اون ضایعات‌فروش می‌ترسی، حرفت رو باور کرده بودم شاید هیچ‌وقت مجبور نمی‌شدیم بریم توی اون قبرستون پر از پشه زندگی کنیم. اگه موتو تو رو از سلینا آنتی نترسونده بود، ممکن بود زودتر بیایم اینجا.» نمی‌توانست آرامم کند. ماهیتابه را کوبیدم روی سینک. «دلم می‌خواد برگرده پیشم!» «بس کن!» آرول ماهیتابه را به‌زور از دستم گرفت. «من هم دلم براش تنگ شده. موتو هم همین‌طور.» «روکو خواهر شما نبود! خواهر من بود. خواهر من. حالا هم رفته و دیگه هیچ‌کس رو ندارم.»

اما بعضی چیزها هیچ‌وقت عوض نمی‌شوند، روکو. تو دیگر هرگز برنخواهی گشت.

و یک‌جورهایی انگار می‌ترسیدی

به خالی بودن شکم‌هایمان عادت داشتم. اما آن شب وجودم هم از امید خالی شده بود.