بریده‌هایی از کتاب اینجا، در دنیای واقعی

هرچه بیشتر برای پاک کردن چیزی از حافظه‌ات تلاش کنی، بیشتر و بیشتر در عمق آن حک می‌شود.

گاهی اوقات صورت خودت دقیقاً همان چیزی است که دوست نداری ببینی.

او واقعاً اینجا احساس پیری می‌کرد. تا آن لحظه حتی نمی‌دانست پیری می‌تواند یک احساس باشد، فکر می‌کرد فقط ظاهری چروک‌خورده و رنگ‌ورورفته است، اما پیری بی‌شک یک احساس است؛ حس پوسیدگی و فرسایش.

‌«همیشه باید سه قدم بعدی‌ت رو هم بدونی، وگرنه چهار قدم عقب می‌افتی.»

ضعف همه را محترم بشمار و خود را محافظ آنان مقرر دار.

نمی‌توانست حوض تولد دوباره را آب کند. نمی‌توانست دوباره متولد شود. و او تا آخر عمرش، همان پسر غیرمعمولی بیرون‌ماندهٔ غیراجتماعی و ناامیدکننده باقی می‌ماند. پسری که توی همهٔ کارنامه‌هایش می‌نوشتند وِر باید بیشتر در کلاس مشارکت کند! و منظورشان هم از «مشارکت»‌ این بود که باید بی‌فکر هر جوابی را که به ذهنت می‌رسد فریاد بزنی. یا می‌نوشتند وِر دانش‌آموز بسیار باهوشی است، ولی سعی می‌کند این را مخفی کند! حتی یک دفعه نوشته بودند بعضی‌وقت‌ها فراموش می‌کنم وِر داخل کلاسم هست! آخر چه‌جور معلمی ممکن است بچه‌ای را فقط به خاطر اینکه ساکت است فراموش کند؟

اول جمله‌ای از طرف جولین گفت. «هر چیزی قبلاً یه چیز دیگه بوده.»

«وقتی با آدم‌ها هستی، بیرون هم یه بخشی از توئه.

به ساختمان‌هایی نگاه کرد که از جلوی چشم‌هایشان می‌گذشتند. همه‌شان از چیزهایی ساخته شده بودند که قبلاً چیزهای دیگری بودند. «جولین، اگه هر چیزی قبلاً یه چیز دیگه بوده، اون‌وقت بعداً هم حتماً یه چیز دیگه می‌شه، نه؟» «معلومه. بهش می‌گن بازیافت.» «حتی آدم‌ها.» «به‌خصوص آدم‌ها.»