بریده‌هایی از کتاب دفترچه پیدا شده حوالی خیابان انقلاب

یا بارها به خود بگویم که انسان حیوانی اجتماعی است

ما دهه شصتی‌های بیچاره. ما خردسالان همیشه در حال تربیت. یک مشت این کار را بکن و آن کار را نکن ریختند توی سر و صورت کودکی‌مان که هیچ وقت هیچ کدام‌شان درست نبودند.

گفت: «یعنی می‌گی بهشت عشقه؟» «منظورم پیوستگی نهفته توی شادمانی و عشقه. این توشون مشترکه. و البته فکر می‌کنم بهشت واقعاً خود عشقه. نه چیز دیگه‌ای.»

«بگو ببینم چرا آدم‌ها ان‌قدر برای عشق ارزش قائلن؟ عشق تا حالا کسی رو از مرگ نجات داده؟ نه. ولی پزشکی نجات داده.

هرکسی که وسط پاهاش یه چیزی داشته باشه می‌تونه عاشق بشه.

یه عمر توی کله‌مون کردن که مردی باید این‌جوری باشی، زنی باید اون‌جوری باشی، در صورتی که خودشون هم به مرد و زن بودن با معیارهای خودشون احترام نذاشتن. گه بگیرن این تعریف‌های الکی‌شون رو از آدم‌ها.

و من تک و تنها با همهٔ آنانی که رفته‌اند، احاطه شده‌ام.

این ویژگی عجیب هم‌نسل‌های من است. رنجورهای دههٔ شصتی که باید همهٔ خاطرات‌شان را با خود حمل کنند، به آن افتخار کنند و در آخر با همراهی‌اش بمیرند.

ما دهه شصتی‌های بیچاره. ما خردسالان همیشه در حال تربیت. یک مشت این کار را بکن و آن کار را نکن ریختند توی سر و صورت کودکی‌مان که هیچ وقت هیچ کدام‌شان درست نبودند. ما اولین نسخهٔ آزمایشی پدر و مادرها بعد از بحران‌شان بودیم که باید تمام کارهایی را که دوست داشتند و دوست نداشتند از بر می‌شدیم. باید آداب معاشرتی را می‌دانستیم که هیچ وقت خودشان کسب نکردند.