بریده‌هایی از کتاب آغازی بر یک پایان

امام (ره) به ما آموخت که «انتظار در مبارزه است» و این بزرگ‌ترین پیام او بود، و پس از او، اگر باز هم امیدی ما را زنده می‌دارد همین است که برای ظهور آخرین حجت حق مبارزه کنیم. امام (ره) ما را آموخت که «عرفان را با مبارزه جمع کنیم» و خود بهترین شاهد بود بر این مدعا که عرفان عین مبارزه است، و از این پس دیگر چه داعیه‌ای می‌ماند برای آنان که عرفان را به‌مثابه امری کاملاً شخصی بهانهٔ واماندگی خویش می‌گرفتند؟

مگر «پیش» و «پس» کجاست که آنها «پیش» رفته باشند و ما «پس» مانده؟ اگر «پیش» آن‌جاست که غربی‌ها رسیده‌اند، صد سال سیاه می‌خواهم که به آن‌جا نرسیم و اگر «پس» این‌جاست که ما اکنون قرار داریم، چه بهتر که در همین‌جا بمانیم.

مردم القائات زیرکانهٔ رسانه‌ها را حرف دل خویش انگاشته‌اند.

«حکمت» کیمیایی است که جز در نزد اهل مشاهده یافت نمی‌شود و اهل مشاهده آنان‌اند که چشم بر حقیقت عالم گشوده‌اند و بنابراین، هیچ غیر دین‌داری را حکیم نمی‌دانم.

«بی‌قراری» مقتضای حقیقت وجود انسان و «قرار» مقتضای طبع اوست و در میان این «قرار و بی‌قراری» است که وجود انسان در طول تاریخ محقق می‌شود.

زمین مهبط است، نه خانهٔ وصل. در این‌جا نور از نار می‌زاید و بقا در فناست و قرار در بی‌قراری. زمین معبر است و نه مقر... و ما می‌دانستیم.

تکنولوژی مدرن زمینه را آن‌چنان فراهم داشته است که جهان بتواند مجموعهٔ واحدی باشد، یکپارچه و هماهنگ، با یک فرهنگ و تاریخ مشترک؛ با یک حکومت واحد اگرچه در کف استکبار، و این استکبار جدید نه در فردی چون چنگیز و یا تیمور، بلکه در نظامی استکباری چون آمریکا تحقق یافته است. با صرف نظر از آن که ما نظام آمریکا را شیطانی بدانیم و یا خیر، این واقعیتی است انکارناپذیر؛

حقیقت این است که معرفت دینی در خود کامل است و نیازی به استمداد از خارج خویش ندارد و علوم روز نه در تکامل معرفت دینی، که در شناخت موضوعات و ضرورت‌ها به مدد فقیه می‌آیند.

ایمان بهشت گم‌شدهٔ وجود است که انسان، با گذر از تعلقات، آن را در خود باز خواهد یافت؛ گنجینه‌ای است آسمانی، زادراه سفر زمینی انسان.

حیات انسان در این سیارهٔ کوچک که سفینه‌ای آسمانی بر پهنهٔ اقیانوسِ بی‌کرانِ فضای اثیری است، تاریخ دیگری نیز دارد که «تاریخ حیات باطنی» اوست؛ «تاریخ تمدن» تاریخ حیات ظاهری انسان است و «تاریخ انبیا» تاریخ حیات باطنی او.

این بار انقلاب ربیع و انقلاب صیام به هم بر افتاده‌اند تا آن یکی هستهٔ جسم را بشکافد و این یکی هستهٔ جان را، و زندگان از بطن مردگان سر برآورند. با بهاران روزی نو می‌رسد و ما همچنان چشم به راهِ روزگاری نو. اکنون که جهان و جهانیان مرده‌اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد؟ و یحْی الْاَرْضَ بَعْدَ مَوتِها...

مردم ما از امام فقیدشان آموخته‌اند که ما برای توسعهٔ اقتصادی انقلاب نکرده‌ایم، و اینها می‌نویسند که هدف همهٔ تحولات بزرگ اجتماعی دست‌یابی به توسعهٔ اقتصادی است. البته توسعهٔ اقتصادی امری است که ما در طی مسیر به سوی اهدافمان لزوماً به آن دست خواهیم یافت، اما همه می‌دانند که توسعهٔ اقتصادی به مفهوم مصطلح جهانی نمی‌تواند «هدف» ما باشد.

دموکراسی هرگز با حکومت اسلامی جمع نمی‌شود، چرا که در احکام و قوانین، امکان عدول از کتاب‌الله وجود ندارد و حقِ قانون‌گذاری غیرمشروط از مردم سلب گشته است و قوانین پارلمانی تنها در حدود شرعْ مشروعیت می‌یابند. پس در جمهوری اسلامی رأی مردمْ محکوم و محدود به حدود ولایت است. این کجا و دموکراسی کجا؟ و اگر کسانی هم نادانسته حکومت اسلامی را عین دموکراسی می‌انگارند، مرادشان بیان این حقیقت است که «مردم اسلام را می‌خواهند و اسلام عین ولایت است.» چرا ما از اثبات مغایرت بین حکومت اسلامی و دموکراسی می‌هراسیم؟ زیرا هنوز در فضای فرهنگی غرب نفس می‌کشیم و در تبلیغات جهانی غرب، حکم بر این قرار گرفته است که «هرچه غیر دموکراسی است استبداد است.»

شریعتْ ظاهرِ دین است و حضرت امام اُمت (قدس سره) نه فقط عامل به شریعت، که مظهر کامل حقیقت دین بود. وفاق اجتماعی بر محور دین نمی‌تواند در نسبت با شریعت که ظاهر دین است به وجود بیاید؛ وفاق اجتماعی باید در نسبت با حقیقت دین ایجاد شود که ولایت است. اگر دربارهٔ نماز گفته‌اند که تأسیس حکومت اسلامی برای اقامهٔ نماز است، راست گفته‌اند، چرا که نماز حقیقت دین را محفوظ می‌دارد و چنان‌چه همین نماز حقیقت خویش را گم کند و در ظواهرِ تشریعی نماز تحجر پیدا کند، هیچ گرهی را باز نخواهد کرد، چنان که در عربستان سعودی نکرده است.

امام رفت تا بار تکلیفِ ما بر گردهٔ عقل و اختیارمان بار شود

غرب در همهٔ جنگ‌ها پیروز خواهد شد مگر در آخرین آنها

وجود امام خمینی و برکات آن را تنها کسانی می‌توانند حقیقتاً درک کنند که در جست‌وجوی تاریخ تحول باطنی انسان بر کرهٔ زمین ـ که خاستگاه تحولات ظاهری اجتماعی و اقتصادی و سیاسی حیات او نیز هست ـ به تاریخ انبیا رجوع می‌کنند.

بی‌رودربایستی، همهٔ تحولات تاریخی دههٔ شصت هجری و دههٔ هشتاد میلادی و دههٔ اول قرن پانزدهم هجری قمری معلولِ همین علتِ یگانه است: قیام امام خمینی و پیروزی انقلاب اسلامی... چه دیگران این حقیقت را بفهمند و چه نفهمند. و از این پس نیز همهٔ تحولات تاریخی در کرهٔ زمین در جهت تشکیل اُمت واحدهٔ اسلامی و قدرت گرفتن او در مبارزه‌ای بزرگ و بسیار جدی است که خواه ناخواه روی خواهد نمود.

تکنولوژی مدرن همهٔ نیازهای بشر را در جنبهٔ مادی و حیوانی وجودش خلاصه کرده است و با ارضای گستردهٔ این سوائق تا حد اشباع، او را نسبت به حیات معنوی خویش غفلت بخشیده و آثار وضعی این غفلت در زندگی انسانِ امروز اگرچه سخت اسفبار است، اما اسفبارتر از آن، جهل مرکبی است که اجازه نمی‌دهد تا او بر این غفلت آگاهی پیدا کند.

علوم تجربی اگر فارغ از غایات توسعهٔ تکنولوژیک و تبعات اجتماعی و سیاسی و اخلاقی آن ملاحظه شوند، هرگز مقابله‌ای جدی با دین و دین‌داری نخواهند داشت، چرا که اصلاً این علوم که متکی بر تجربه هستند و علت ایجاد و توسعه‌شان نیاز بشر به استفاده از طبیعت است در عرض علوم نظری نیستند. این علوم جهان را فارغ از اغراض نیازمندانهٔ بشر نمی‌بینند و امکان صدور احکام کلی دربارهٔ عالم را ندارند

اکنون، این ماییم و امانتِ او. دست بیعت از آستین اخلاص برآریم و در کف فرزند و برادرش و تلمیذ مدرسه‌اش بگذاریم که اگر بعد از رحلت رسول‌الله ظُهرِ حکومت اسلام به غروب خونین شهادتِ حسین بن علی و «شبِ بی‌قمر غیبت» انجامید، این بار امام فرصت یافت تا وثیقهٔ حکومت را به معتمدین خویش بسپارد و این خود نشانه‌ای است بر این بشارت که این بار خداوند اراده کرده است تا حزب‌الله و مستضعفین را به امامت و وراثت زمین برساند.

انقلاب ما، انقلاب در ارزش‌هاست

«جمهوری اسلامی» تعبیری است که بنیان‌گذار آن برای «حکومت اسلامی آن‌سان که دنیای امروز استطاعت قبول آن را دارد» ابداع کرده است

تمامیت ملی ما را نیز در جنگ هشت ساله مؤمن‌ترین مردمان به دین اسلام حفظ کردند. داعیان ملی‌گرایی در جست‌وجوی سوراخ‌هایی برای فرار از ولایت مطلق هستند و این بهانه را پیش کشیده‌اند.

زمین مهبط است، نه خانهٔ وصل. در این‌جا نور از نار می‌زاید و بقا در فناست و قرار در بی‌قراری. زمین معبر است و نه مقر...

«تاریخ تمدن»، آن‌سان که غربی‌ها نگاشته‌اند، «تاریخِ غلبهٔ انسان‌ها بر طبیعت است در جهت تمتعی مُسرفانه.»

امام رفت و زمین ماند و ما نیز بر زمین ماندیم، با داغ جراحتی سخت بر دل و باری سنگین بر دوش. امام رفت تا بار تکلیفِ ما بر گردهٔ عقل و اختیارمان بار شود و همان‌سان که سنت لایتغیر خلقت بوده است، چرخهٔ بلیات ما را نیز به میدان کشد و آزموده شویم و این آیت ربانی درست درآید که وَ لَنَبْلُوَنَّکمْ حَتّی نَعْلَمَ الْمُجاهِدینَ مِنْکمْ وَالصّابِرین. اکنون، این ماییم و امانتِ او. دست بیعت از آستین اخلاص برآریم و در کف فرزند و برادرش و تلمیذ مدرسه‌اش بگذاریم که اگر بعد از رحلت رسول‌الله ظُهرِ حکومت اسلام به غروب خونین شهادتِ حسین بن علی و «شبِ بی‌قمر غیبت» انجامید، این بار امام فرصت یافت تا وثیقهٔ حکومت را به معتمدین خویش بسپارد و این خود نشانه‌ای است بر این بشارت که این بار خداوند اراده کرده است تا حزب‌الله و مستضعفین را به امامت و وراثت زمین برساند.

باید تاریخ جهان را از نو نگاشت تا انسان بداند که حقیقتاً بر او چه گذشته است

ما در پی شکوفایی حیات فطری انسان هستیم و آنان در جست‌وجوی استیلای مطلق بر طبیعت و مکیدن منابعِ آن و توسعهٔ استعمار و استثمار بوده‌اند.

بهاران رازدار رستاخیز پس از مرگ است و قبرستان‌ها مزارعی هستند که در آنها بذر مردگان افشانده‌اند و جسم تا نمیرد، کجا رستاخیز پذیرد؟