بریده‌هایی از کتاب دو هزار چشم غمگین

در خلوت آشوبم هر کس که مرا می‌دید از مذهب عشق تو می‌کرد مرا تفتیش

به زیر سایهٔ زلفت پناهم ده که می‌ترسم ـ

پروانه شَوَم در دل خورشید بسوزم گر گرمی لبهای تو نزدیک‌تر آید

منی که مرگ خودم را به دست خود دیدم ز منع ترک خیالم مرا بکوشانید

بدان! هوای تو دارم، ولی گرفتارم

چه شد از تو دور گشتم چه شد از تو دور ماندم چه شد این چنین نماندست میان‌مان کلامی

شاعری سخت‌ترین حالت خود آزاری‌ست

سرای مهر بودم من، کنون ویرانه می‌گردم