بریده‌هایی از کتاب دو هزار چشم غمگین

در خلوت آشوبم هر کس که مرا می‌دید از مذهب عشق تو می‌کرد مرا تفتیش

به زیر سایهٔ زلفت پناهم ده که می‌ترسم ـ

پروانه شَوَم در دل خورشید بسوزم گر گرمی لبهای تو نزدیک‌تر آید

سرای مهر بودم من، کنون ویرانه می‌گردم

منی که مرگ خودم را به دست خود دیدم ز منع ترک خیالم مرا بکوشانید

بدان! هوای تو دارم، ولی گرفتارم

چه شد از تو دور گشتم چه شد از تو دور ماندم چه شد این چنین نماندست میان‌مان کلامی

شاعری سخت‌ترین حالت خود آزاری‌ست

جام بغضم از سراب لحظه‌ای پر می‌شود شاید او در خاطرش من را تماشا می‌کند

اگر به سوی تو آیم، روم به سوی جنون اگر کناره بگیرم، نه مرد پیکارم