بریده‌هایی از کتاب زیارت؛ آغاز عشق و بندگی

زیارت؛ یعنی اتصال به منبع عظیم علم الهی و انرژی درون آن که هم هدف‌ساز و هم آگاهی‌بخش است. لذا ازآنجاکه شاخصهٔ کمال انسانی، احساس حضور بی‌انتهای خداوند است، اولیای الهی دارندهٔ این کمال هستند و زیارت و توسل به ایشان، این احساس را به زایر منتقل می‌سازد.

بنابراین «زیارت» برتر از حاجت‌گرفتن و حاجت‌رواشدن است و هنگام زیارت اولیای الهی، زایر می‌تواند با توجه قلبی به نیروهای معنوی و روحیات الهی ایشان، نیروهای موجود در قلب ایشان را در قلب خود فعال کند، نیروهایی که تا افق بی‌نهایت الهی تشعشع داشته و به اذن خداوند بر تمام هستی سیطره دارند.

«هر کس سحر ندارد از خود خبر ندارد»

انسان باید یک‌بار حسابِ میان خود و مردم را تصفیه کرده و تصمیمی قاطع برای همیشه بگیرد که آیا می‌خواهد عمر گران‌مایه را صرف سلیقه و پسند مردم کند و یا صرف ابدیت و جاودانگی خود؟

در دستورات دینی توصیه شده است که: «با کسی همنشین شوید که دیدن او شما را به یاد خدا می‌اندازد و عمل او رغبت و میل شما را به آخرت بیشتر می‌کند و گفتار او علم شما را افزایش می‌دهد.»