اگر قرار شد زنده بمانیم...!

مدام با خودم تکرار می‌کنم «درست می‌شه بالاخره...» اما آخه جنگ؟ تلاش می‌کنم ذهن سرزنشگرم را آرام کنم در حالی که با پرخاش سوال جوابم می‌کند: چرا رفتی؟ دست کم الان زیر بمباران با هم بودید...دست کم الان مامان تنها نبود... به بابا فکر می‌کنم...بابا را ماه آپریل از دست داده بودیم و حالا جنگ تبدیل به ترومای جدیدی برایم شده است. دست از تلاش برای آرام کردن ذهن سرزنشگرم برمی‌دارم و دستم را در دستش می‌گذارم همراهش می‌شوم. وارد دنیای «اگر» ها می‌شویم... اگر بابا سه ماه پیش نمی‌رفت الان مامان تنها …