وقتی کسی آدرس جایی را میپرسد، حتی اگر چشمبسته هم آنجا را بلد باشیم اول کمی «مِنمِن» میکنیم. درواقع اگر همین منمن نباشد و فقط برای چند ثانیۀ ناقابل صحبت نکنیم، احتمالاً با عصبانیت چیزی میگوید و رد میشود. اینجور مواقع مکثهای کوتاه و استفاده از واژگان پیوندی مثل «ممم...» چند معنا دارد: اینکه ما حرف او را فهمیدهایم، نشانی را میدانیم، و نمیخواهیم سرگردان در خیابان رهایش کنیم. یک استاد زبانشناسی دانشگاه سیدنی میگوید بدون مِنمِنکردن و و مکثهای کوتاه اصلاً هیچ گفتوگویی شکل نمیگیرد.
آتلانتیک — هنگامیکه فردی از دیگری چیزی میپرسد، بهطور میانگین ۲۰۰ میلیثانیه طول میکشد تا طرف مقابل پاسخ دهد. این زمان آنقدر سریع است که ما حتی نمیتوانیم این مکث را بشنویم. درواقع، این سریعتر از عملکرد واقعی مغز ماست. نیم ثانیه برای مغز طول میکشد تا واژگان را بازیابی کند و سخن بگوید، یعنی در هنگام گفتوگو، قبل از اینکه فرد حتی سخن خود را به پایان برده باشد، طرف مقابل دارد خود را برای سخنگفتن حاضر میکند. ما با گوشدادن به لحن، دستور زبان، و محتوای سخن دیگری میتوانیم پیشبینی کنیم که وی چه زمانی به سخن خود پایان خواهد داد.
این چرخش دقیق و خودکار، که هنگام گفتوگوی افراد با یکدیگر رخ میدهد، همان چیزی است که
ان. جی. اِنفیلد، استاد زبانشناسی در دانشگاه سیدنی، «ماشین گفتوگو» [۱] مینامد. او در کتاب خود با عنوان ما چگونه سخن میگوییم [۲] بررسی میکند که چگونه نکات ریز گفتاری، واژگان پیوندی [۳] نظیر «اُوم» و «مم-اِم»، و مکثهای طولانیتر از ۲۰۰ میلیثانیه چرخهای این ماشین را روغنکاری میکنند. درواقع، او استدلال میکند که این «علائم ترافیکی» کوچک تا حدودی گفتوگوی میان آدمیان را …
