در سالهای اخیر، روانشناسان بهتدریج به تخیل و امید توجه کردهاند. اکنون روشن شده است که لازم نیست بردگان گذشته باشیم، بلکه میتوانیم در آینده سیر کنیم. امید جعبهابزاری دارد و یادگیری برخی عادات کمکمان میکند قطبنما را بهسمت آیندۀ مثبتمان نشانه بگیریم، اما هرگز تئوری منسجمی دربارۀ امید وجود نداشته است. اکنون دان تومازلو در کتاب جدیدش منابعی ارزشمند و کمککننده در این زمینه جمعآوری کرده است.
ساینتیفیک امریکن — در اواخر دهۀ ۵۰ میلادی، روانشناسی به نام اِلیس پال تُرِنس در دو دبستان مینیاپولیس آزمایشی انجام داد تا راز تحقق خلاقیت را دریابد. وی، از بین یک خروار آزمون، سؤالی از بچهها پرسید که به نظر ساده میآمد: از چه چیز خوشتان میآید؟ تُرنس با این بچهها مدت ۲۰ سال در ارتباط بود تا ببیند کدامیک از آزمونهایش توانستهاند خلاقیت را در بزرگسالی پیشبینی کنند.
آنچه تُرنس را بیش از هر چیز شگفتزده کرد تأثیر تصویر ذهنی کودکان از آیندهای بود که از آن خوششان میآمد. این تصویر بیش از هر چیز دیگر، حتی بیش از آزمونهایی که نوید موفقیت تحصیلی و دستاوردهای آموزشی میداد، در پیشبینی شکوفایی خلاقیت در بزرگسالی مؤثر بود.
او نوشت:
هیجانانگیزترین و انرژیبخشترین لحظات زندگی آنجا اتفاق میافتند که در کسری از ثانیه تقلا و تلاشمان بهناگهان به هالهای خیرهکننده از پدیدهای کاملاً جدید، به تصویری از آینده، تبدیل میشود ... گویا یکی از قدرتمندترین سرچشمههای انرژی خلاق، دستاوردهای چشمگیر و خودشکوفایی این است که دلباختۀ رؤیایتان شوید، دلباختۀ تصویرتان از آینده.
تصویر مثبت از آینده، با وجود همۀ پیچوخمهای زندگی، ما را بهسوی سرنوشتمان پیش میبرد. هر یک از ما سرنوشتی داریم، بهترین …
