این روزها نمیتوانی فرم استخدام پر کنی مگر اینکه مدرکی دانشگاهی داشته باشی. اما اگر قرار باشد همۀ کارهای جامعه مدرک دانشگاهی لازم داشته باشند، آنوقت است که بحران شروع میشود، همان بحرانی که دیوید گودهارت آن را سرمنشأ نابرابریهای بیشمارِ جامعه میداند. گودهارت، مؤسس مجلۀ پراسپکت، در کتاب جدید خود از بلایی سخن میگوید که دانشگاهزدگی بر سر اقتصاد کشورش آورده. اگر مسیر قدرت و ثروت و موفقیت از قبولی در امتحانات دانشگاه عبور کند، چگونه کارهای ضروری کمارج میشوند و روی زمین میمانند؟
گاردین — دیوید گودهارت، طی این ۲۵ سال اخیر، در نزاعهای بیوقفۀ ایدئولوژیکی همواره پیروز بوده است. او، که سال ۱۹۹۵ مجلۀ پراسپکت را راه انداخت، بهدرستی احساس کرد که روحِ تونی بلر دارد به کالبد زمانۀ ما رسوخ میکند و میخواهد ابتکارات سیاستی را برپایۀ «ایدههای بزرگِ» متفکرهای جاهطلبِ انگلیسیآمریکایی بنا کند. جستار جنجالی او در سال ۲۰۰۴، با نام «بیشازحد متنوع؟»، عقیدۀ لیبرالهای دوآتشه دربارۀ مهاجرت را به مبارزه خواند و بدعتی (نهچندان تهدیدآمیز) برای خوانندگان و همکارانش بر جای گذاشت، اما کلمات آن جستار دههای را پیشبینی میکرد که در آن احساسات ضد-مهاجرتی انگلیسیها برانگیخته میشد و نایجل فراژ، رئیس حزب برکسیت، سکان اصلیِ سیاست بریتانیا را محکم در دست میگرفت.
گودهارت سال ۲۰۱۷ در کتاب خود، راهی به یکجا[۱]، دوگانۀ مردمپسندی را جعل کرد: «هرکجاها»[۲]ی لیبرال و «یکجاها»[۳]ی سنتگرایان. کتاب او نقشۀ ایدئولوژیکی ترزا می برای محافظهکاریِ جدیدِ طبقۀ کارگر را برملا کرد، همان طرحی که بعدها در پیروزی انتخاباتیِ بوریس جانسون در ۲۰۱۹ نیز خود را نشان داد.[۴] و حالا، دقیقاً در همان وقتی که معلوم شده …
