برای یک نویسندۀ ادبی، چه افتخاری بالاتر از بردن جایزۀ نوبل؟ برخی نویسندگان سالها به پای کاغذ و قلمشان عرق میریزند، اما حتی اسمشان جزء نامزدهای این جایزه هم نوشته نمیشود. اما ژان پل سارتر در زمان خودش از این دست نویسندهها نبود؛ او نه برای گرفتن نوبل اشتیاقی داشت و نه وقتی برندهاش شد آن را پذیرفت. این کار او باعث شد جایزهای ادبی به نام او تأسیس شود تا نویسندگان، به هوای بردن «جایزۀ سارتر»، جایزۀ نوبل را قبول نکنند.
پاریس ریویو — نخستینبار که با «جایزۀ سارتر» آشنا شدم وقتی بود که سرگرم خواندن صفحۀ «قابل توجه!»، یعنی صفحۀ پایانی و خواندنیِ تایمز لیترری ساپلیمنت، با امضای جی.سی بودم. این جایزه از نام نویسندهای گرفته شده که در سال ۱۹۶۴ از دریافت جایزۀ ادبی نوبل امتناع ورزید، و آوازۀ آن دارد بهسرعت بر سر زبانها میافتد یا به هر تقدیر شایسته است که اینچنین شود، چنانکه جی.سی در شمارۀ ۲۳ نوامبر ۲۰۱۲ نوشت: «منزلت جایزۀ ادبیِ سارتر آنقدر رفیع است که نویسندگان، در سراسر اروپا و آمریکا، به امید آنکه نامزد دریافت این پاداش شوند، از گرفتن جوایز دیگر خودداری میکنند». او با مباهاتی فروتنانه افزود: «تابهحال کسی از گرفتن خود جایزۀ سارتر امتناع نورزیده است».
لارنس فرلینگتی، که از دریافت پاداش ادبی پنجاه هزار یوروییِ بخش مجارستانِ «جایزۀ پِن» خودداری کرد، بهتازگی نامزد دریافت جایزۀ سارتر شده است. این پاداش تا حدودی توسط حکومت سرکوبگر مجارستان پرداخت میشود. فرلینگتی مؤدبانه پیشنهاد داد که آن پاداش برای تخصیص بودجهای جهت «انتشار کتابهای نویسندگان مجاری» صرف شود «که آثارشان از آزادی بیان کامل حمایت میکند». …
