یکی از تفاوتهای آشکار بچهها با بزرگسالان در نحوۀ فیلمدیدنشان است. بچهها یک انیمیشن را صد بار هم که دیده باشند، باز میخواهند آن را ببینند. با اینکه صحنه به صحنهاش را حفظ شدهاند، همچنان با لذت تماشایش میکنند. اما انگار یکی از اصول دنیای بزرگسالی این است که هر فیلمی را فقط یک بار باید دید، یا هر کتابی را فقط یک بار باید خواند. این تفاوت ناشی از چیست؟ آیا بچهها هنوز درکی از کسالت ندارند، یا ما فراموش کردهایم که چطور باید از تجربههای تکراری لذت ببریم؟
آتلانتیک — یکی از سناریوهای رایج و ضدحال در اتاق نشیمن از این قرار است: زن و شوهری میخواهند تصمیم بگیرند که چه فیلمی ببینند. گزینهای وجود دارد که تقریباً یکی از آنها برایش هیجانزده است، ولی دیگری آن را قبلاً دیده. به همین خاطر، این گزینه منتفی است.
اما مطالعهای جدید نشان میدهد این تصور نابجاست که چون قبلاً چیزی یا جایی را دیدهاید، خواندهاید، انجام دادهاید یا بازدید کردهاید، دیگر نباید برای بار دوم سراغش بروید. اد اوبراین، نویسندۀ این مطالعه و استاد علوم رفتاری دانشکدۀ کسبوکار دانشگاه شیکاگو، میگوید که تکرار یک تجربه، از قضا، «ممکن است آنقدری هم که مردم فکر میکنند کسلکننده نباشد».
طی یک آزمایش، اوبراین و تیم تحقیقاتی او در نزدیکی یک نمایشگاه ژنتیک در موزۀ علم و صنعت شیکاگو سراغ آدمها رفتند و از آنها خواستند که بگویند چقدر از نمایشگاه لذت بردهاند و چقدر فکر میکنند از دوبارهدیدن آن لذت خواهند برد. افراد معمولاً پیشبینی میکردند که این نمایشگاه برای بار دوم به اندازۀ دفعۀ اول سرگرمکننده نخواهد بود، اما آنهایی که بنا به تقاضای محققان دوباره به …
