آیا زمان برای همۀ مردم جهان به یک شکل می‌‌گذرد؟

گاردین — یکی از بزرگ‌‌ترین شگفتی‌‌‌‌های ناشناختۀ تاریخ بشر این است که فلسفۀ مکتوب ابتدا به‌‌طور کاملاً جداگانه در بخش‌‌های متفاوت جهان در زمانی کمابیش یکسان شکوفا شد. سرچشمه‌‌های فلسفۀ هندی، چینی، یونان باستان، و همچنین بودیسم، همگی به یک دورۀ زمانی تقریباً سیصدساله بازمی‌‌گردد، که از قرن هشتم پیش از میلاد آغاز می‌‌شود.

این فیلسوفان اولیه به‌‌شیوۀ پرستش، زندگی، و تفکر دربارۀ پرسش‌‌های بزرگی شکل دادند که ذهن همۀ ما به آن‌‌ها مشغول است. اکثر مردم به‌‌صورت آگاهانه پیش‌‌فرض‌‌های فلسفی خودشان را بیان نمی‌‌کنند و اغلب اصلاً نمی‌‌دانند که چنین پیش‌‌فرض‌‌هایی دارند، اما پیش‌‌فرض‌‌های مربوط به ماهیت خود، اخلاق، منابع شناخت و اهداف زندگی عمیقاً در فرهنگ‌‌های ما جاسازی شده‌‌اند، بدون اینکه بدانیم به طرزفکرهای ما شکل می‌‌دهند.

ولی به‌‌رغم همۀ این سنت‌‌های فلسفیِ غنی و متنوع در سرتاسر جهان، فلسفۀ غربی -که من ۳۰ سال آن را کاملاً بر مبنای متون غربی اصلی مطالعه کرده‌‌ام- به‌‌عنوان فلسفۀ جهان‌‌شمول و واپسین تحقیق در باب فهم بشر معرفی می‌‌شود. فلسفۀ تطبیقی -مطالعه در باب دو یا چند سنت فلسفی- تقریباً به‌‌طور کامل به کسانی سپرده شده که در انسان‌‌شناسی یا مطالعات فرهنگی کار …