
چیزی به روزهای خانهتکانی نمانده است. بیرون ریختن کشوها و کابینتها، شستن پردهها و فرشها و تمیزکردن شیشهها و دیوارها، و بعد، لبخند رضایتی که از دیدن خانهای درخشنده نصیبتان میشود. اما اگر راب دان آن لبخند را روی لبهایتان ببیند، احتمالاً به خوشخیالیتان خواهد خندید. کتاب جدید او حاصل تحقیقات چندین سالهاش دربارۀ جانداران ریزی است که در خانههایمان زندگی میکنند. آمیبها، باکتریها و کرمهایی که از دوش حمام روی سرمان میریزند و حشرات و سختپوستانی که کنارمان روی بالش میخوابند.
نیویورک تایمز — مرد جوانی را میشناسم که میگفت آدمها نیاز ندارند حمام کنند، چون موها و بدن ما طوری طراحی شدهاند که خودشان را بدون نیاز به ما تمیز میکنند. حرفش را نتوانستم قبول کنم، چون عقیده داشتم که شستوشو هرازگاهی برای ما و کسانی که با آنها زندگی میکنیم خوب است. اما الان، بعد از خواندن توصیف راب دانِ حشرهشناس از انواع و اقسام حیات میکروبی که در دوش خانۀ آمریکاییها لانه کردهاند، کمکم این فکر به ذهنم خطور میکند که شاید آن مرد جوان بیراه هم نگفته باشد.
دان، استاد بومشناسی کاربردی در دانشگاه کاورلینای شمالی، همراه با جمع کثیری از همکارانش، از مواد لزج داخل صدها دوش نمونههایی گرفتند و انبوهی از جانداران میکروبی را یافتند. او در کتاب غنی و آگاهیبخش خود هرگز در خانه تنها نیستید نوشت که حتی خودِ آب شیر پر است از آمیب، باکتری، کرمهای لولهای و سختپوستها. وقتی آب از دوش میگذرد این میکروبها نوعی داربست برپا میکنند، که آن را زیستلایه مینامیم، تا با هر شستوشو بیخانمان نشوند. دان …