گویا رسواییهای فیفا پایانی ندارد. سپ بلاتر استعفا داد و سپس محروم شد. پلاتینی و بسیاری دیگر از چهرههای سرشناس این سازمان نیز امروز دیگر در دنیای فوتبال جایی ندارند. اما منتقدان میگویند راه و رسمی که بلاتر و دیگران در پیش گرفته بودند همچنان در فیفا ادامه دارد. سایمون کوپر، نویسندۀ کتاب فوتبال علیه دشمن، ضمن روایتی تاریخی از ظهور و سقوط فیفا، شمهای از ماجراهای پشت پردۀ این قصه را بازگو میکند.
نیویورک ریویو آو بوکز — سحرگاه ۲۷ مۀ ۲۰۱۵، پلیس سوئیس به هتل پنجستارۀ باراُلاک در زوریخ یورش برد و هفت مقام ارشد فدراسیون بینالمللی فوتبال (فیفا) را بازداشت کرد. دیوید کان، روزنامهنگار گاردین، نوشت: «برخی از آنها، از طریق درهای پشتی، به درون ماشینهای آماده برده شدند و بهدست خدمۀ با ملاحظۀ هتل، که ملحفههای باراُلاک را جلوی آنها گرفته بودند، از دوربین عکاسها در امان ماندند».
عملیات پلیس سوئیس با همکاری اف.بی.آی بود. جیمز کومِی، رئیس وقت اف.بی.آی، در وصف متهمان گفت که آنها «فرهنگی از فساد و طمع را گسترش دادهاند». همانطور که کان در سقوط خاندان فیفا بازگو میکند، بخش بزرگی از تحقیقاتی که از سال ۲۰۱۱ آغاز شده دربارۀ انتخاب روسیه برای میزبانی جامجهانی ۲۰۱۸ و قطر در سال ۲۰۲۲ توسط فیفاست. رو شدن پرداختهای مبهم هنوز ادامه دارد.
یورشهای سحرگاهی، برای بسیاری از ناظران، مایۀ دلگرمی بود: ایالات متحده، در مقام پلیس جهان، هنوز میتوانست تبهکاران بینالمللی را دستگیر کند. اما، با گذشت دو سال، گویا اوضاع طور دیگری پیش میرود. اصلاحات گستردهای در فیفا صورت نگرفته و کشورهای غربی، برای اجبار این نهاد به تغییر، ناتوان به نظر میرسند. گزارشهای کان طولانیتر از تحلیلهای اوست. بااینحال، …
