شهرهایی که ابررایانههای هوشمند آنها را کنترل میکنند، رهایی از بند تن و میل به جاودانگی؛ اینها دیگر صرفاً موضوع خیالپردازی در رمانها و فیلمهای علمیتخیلی نیست، چون دانشمندانی در کالیفرنیا و حامیان میلیاردر آنها بر این باورند که تکنولوژی لازم برای تداوم حیات، با آپلودکردن ذهن بهنحوی که بتواند جدا از بدن وجود داشته باشد، فقط تا چند سال دیگر واقعیت خواهد یافت. البته در این آرزوی رهایی از صورت انسانی، بهطرزی تناقضآمیز و آشکار، چیزی انسانی وجود دارد.
گاردین — این چیزی است که رخ خواهد داد. روی میز جراحی دراز کشیدهاید، درحالیکه کاملاً هشیار هستید، اما صرفنظر از این، نه چیزی را حس میکنید و نه میتوانید حرکت کنید. یک ماشین انساننما در کنار شما حاضر میشود، و با رعایت تشریفات به وظیفۀ خود تن در میدهد، ماشین، با سلسله حرکاتی چابک و سریع، یک قطعۀ بزرگِ استخوان را از پشت جمجمۀ شما بر میدارد، قبل از آنکه با احتیاط انگشتانش را، که به ظرافت و نازکی پاهای عنکبوت هستند، بر روی سطح چسبناک مغز شما بگذارد. شاید شما در این نقطه نسبت به این روش احساس تردید و بدگمانی کنید. اگر میتوانید، آنها را کنار بگذارید.
شما کمابیش در ژرفای این کار فرورفتهاید؛ اکنون راه بازگشتی وجود ندارد. انگشتان ماشین، با گیرندههای میکروسکوپیِ دارای قدرت تفکیک بالای خود، ساختار شیمیایی مغز شما را پویش(۱) میکنند، و دادهها را به یک رایانۀ قدرتمند در طرف دیگر میز جراحی انتقال میدهند. این انگشتان اکنون بیشتر بهداخل مادۀ مغزی شما فرو میروند، لایههای ژرفتر و ژرفتری از سلولهای عصبی شما را پویش میکنند، و نقشهای سهبعدی از روابط متقابل و بینهایت پیچیدۀ آنها میسازند، و در تمام طول این مدت کدهایی خلق …
