به گفتهی «ویلیام جی آلین»، پروفسور علم بینایی در پزشکی دانشگاه روچستر، بیش از ۵۰ درصد از کورتکس یا سلولهای لایهی سطحی مغز به پردازش اطلاعات بصری اختصاص دارد.
بینایی بخش پویایی است که مستلزم فعلوانفعالات مغز ماست و نیمی از کورتکس یا لایهی بیرونی مغز به این مهم اختصاص داده شده است. مغز کسانی که میتوانند تصاویر را از طریق چشمان خود ببینند بر اساس ارتباطات فوقالعاده پیچیدهای عمل کرده تا اطمینان حاصل شود که ما آنچه را که میبینیم درک میکنیم و در صورت نیاز، آمادگی لازم را برای حرکت متعاقب آن داریم. تا زمانی که ما بتوانیم ببینیم، ذهنمان برای واکنش در قبال آنچه که میبینیم آماده است.
ما متوجه آنچه که در پیرامون ماست میشویم و بهاینترتیب به طور سطحی و گذرا بر آنچه که باید انجام دهیم مدیریت میکنیم. لیکن برخی از محتواهای روی صفحات نمایش (تلویزیون، رایانه یا گوشی هوشمند تلفن همراه) این فرایند را متوقف کرده و بدن ما را از مواد شیمیایی عصبی پر میکند. این اتفاق سبب میشود …
