
یک بستنی عروسکی میتواند مثل معجزهای آسمانی بچهای گریان و نالان را آرام کند. یک استکان چاینبات دلچسبْ ساعات پایانی کار خستهکنندهای را تحملپذیر میکند و یک جعبه شیرینیِ خوشآبورنگ ممکن است قهری طولانی را به آشتی تبدیل کند. امروزه شیرینیجات یکی از معدود لذات معصومانه در زندگی میلیونها انسان است. برای شروع بهتر است به این سؤال فکر کنیم: فرق شکر و هروئین در چیست؟ چرا فکر میکنیم شکر شیرینیِ زندگی است و هروئین خانمانسوز؟
گاردین — مادۀ مخدری را تصور کنید که بتواند ما را سرخوش و مملو از انرژی کند و خوردنی هم باشد. نیازی نباشد آن را بهصورت تزریقی، دخانی یا استنشاقی مصرف کنید تا اثرات باشکوه و آرامبخشش را حس کنید. تصور کنید که این ماده عملاً با انواع غذا و بهخصوص مایعات بهخوبی ترکیب شود و وقتی آن را به کودکان میدهید چنان لذت عمیق و شدیدی را در آنها برانگیزد که تلاش برای بهدستآوردن آن ماده به نیرویی محرک در تمام دوران زندگیشان تبدیل شود.
آیا چشیدن مزۀ شکر روی زبان میتواند یکجور سرخوشی ایجاد کند؟ آیا امکان دارد خود شکر نوعی مادۀ سرخوشیآور یا مخدر باشد؟ مصرف بیشازاندازۀ شکر میتواند اثرات جانبی بلندمدتی داشته باشد. اما در کوتاهمدت چنین اثرات منفیای وجود ندارد: هیچ خبری از تلوتلوخوردن، سرگیجه، مشکل در رسایی سخن، ازحالرفتن، «پرت»بودن، تپش قلب و ناراحتی تنفسی نیست. وقتی این ماده را به کودکان میدهند، اثر آن ممکن است صرفاً حالتی شدیدتر از همان رفتارهای دمدمی، احساسی و ظاهراً طبیعیِ دوران کودکی باشد: از سرخوشی اولیه تا کجخلقی و چند ساعت بعد هم نالیدن که علتش میتواند نرسیدن به آن مادۀ مخدر باشد یا نباشد. اما، بیش از هرچیز، این …