ترامپ، در کمپینهای انتخاباتی، بارها از هزینهای گفت که نهادها و قراردادهای مالی بینالمللی بر دوش اقتصاد آمریکا گذاشتهاند. بسیاری از مردم نیز، با دلبستن به وعدههای او برای حمایت از صنایع داخلی، نام او را روی برگههای رأیشان نوشتند. اما مگر نه اینکه آمریکا تعیینکنندهترین کشور در شکلگیری نهادهای مالی و قوانین آنها بوده، پس چطور امروز تا این حد از آنها ناراضی است؟ جوزف استیگلیتز در این نوشته به دلایل این نارضایتی و واکنش صحیح به آن میپردازد.
گاردین — پانزده سال پیش بود که کتاب جهانیسازی و نارضایتیهای ناشی از آن [۱] را به چاپ رساندم، کتابی که در پی تبیین دلایل نارضایتیهای متعددی بود که نسبت به جهانیسازی در کشورهای درحالتوسعه مشاهده میشد. بیان سادهاش این است که بسیاری تصور میکردند این سیستم به ضرر آنها پایهریزی شده، و قراردادهای تجاری بینالمللی نیز، بیش از هر چیز، غیرمنصفانه پنداشته میشدند.
این بار نارضایتی از جهانیسازی موجی از پوپولیسم را در ایالات متحده و دیگر کشورهای پیشرفته بهدنبال داشته است، موجی که رهبریاش بر عهدۀ سیاستمدارانی است که ادعا میکنند رفتار این سیستم نسبت به کشورهایشان غیرمنصفانه بوده است. مثلاً در ایالات متحده دونالد ترامپ بر این باور است که مکزیک و چین سر مذاکرهکنندگان تجاری آمریکا را کلاه گذاشتهاند.
با این اوصاف، چطور ممکن است چیزی که قرار بوده به همه، چه در کشورهای توسعهیافته چه کشورهای درحالتوسعه، سود برساند امروز همه جا اینچنین مذمت شود؟ …
