چرا باید انقراض یک گونه برای ما مهم باشد؟ وقتی جان خود انسانها در خطر است، این همه تلاش برای حفظ مثلاً یک گونۀ خاص وزغ چه اهمیتی دارد؟ الیزابت کولبرت این مسئله را با یک مثال توضیح میدهد: انقراض گونهها مثل آتشزدن کتابخانههاست. هر گونهْ شیوههای منحصربهفرد خود را برای بقا دارد، شیوههایی که چهبسا برای حفظ جان خود ما حیاتی باشند. پس وقتی حذف شوند، توانایی بالقوۀ ما برای زندهماندن کاهش مییابد.
ووکس — سال گذشته، مؤسسۀ نیشِن مجموعه سخنرانیهای یادبود جاناتان شل را برای بزرگداشت یاد این روزنامهنگار محیطزیست برگزار کرد. موضوع همایش نسبتاً پرطمطراق انتخاب شده بود: سرنوشت زمین.
اولین سخنرانی را، سال گذشته، نویسنده و فعال معروف محیطزیست بیل مککیبن ارائه کرد. بیل در سخنرانیاش دربارۀ تغییرات اقلیمی صحبت کرد. امسال این مراسم روز چهارشنبه برگزار شد و سخنران آن الیزابت کولبرت، نویسندۀ نیویورکر، بود. کولبرت تابهحال چندین کتاب نوشته است، ازجمله انقراض ششم: تاریخی غیرطبیعی [۱] که در سال ۲۰۱۴ به چاپ رسید و برندۀ جایزۀ پولیتزر شد.
سخنرانی کولبرت به موضوعی وسیعتر و حتی شاید دشوارتر میپردازد و این سؤال را مطرح میکند که گونههای دیگر آنتروپوسین [۲] را چطور میبینند؟ انسانها، همزمان با رشد و افزایش جمعیت خود، در یک چشم برهمزدنِ زمینشناختی، حیوانات و پاتوژنهای بیگانه را بهشدت تحت فشار قرار داده و گونههای بیشماری را به انقراض کشاندهاند. او میگوید در تاریخ ۳.۸ میلیارد سالۀ حیات بر روی این سیاره «هیچ موجودی زمین را به اندازۀ انسان تغییر نداده است».
مثل همیشه، پیام کولبرت تازه و نیرودهنده و عاری از موعظههای امیدوارکنندۀ دروغین است.کولبرت بهنوعی یکی از قهرمانان من است. کتاب او …
