نیویورکر — سیلیکونولی جایی نیست که به افسون و رمزوراز معروف باشد. اما، پیتر تیل هالۀ اسرارآمیزی دور خود ساخته است. تیل مولتی میلیاردی است که همبنیانگذار پیپال، سامانۀ پرداخت دیجیتال، و اولین سرمایهگذار بیرونی فیسبوک بود. بعد، پالانتیر را مشترکاً بنیان گذاشت، شرکتی که در هوشمندسازی دادهها فعال است و با دولت ایالات متحده همکاری داشته است. او، به اتفاق مؤلفی دیگر، کتاب پُرفروشی در زمینۀ کسبوکار نوشت با عنوان صفر تا یک [۱] و یک صندوق پوشش ریسک تأسیس کرد. تیل، درحالحاضر، سه شرکت سرمایهگذاری خطرپذیر را اداره میکند. اما جوّ خاص دور و برِ تیل چندان به چنین دستاوردهایی مربوط نیست، بلکه به خصلتی کلیتر برمیگردد: احساس وصلۀ ناجور بودن. تیل در سال ۲۰۱۸، بهخاطر اینکه در سیلیکونولی دیدگاههای محافظهکارانه را تحمل نمیکردند، به لُسآنجلس نقل مکان کرد و اخیراً هم عمارتی اعیانی در سواحل میامی خریده است. تیل در تیم انتقال ریاست جمهوری دونالد ترامپ حضور داشت و در نُطقی پیش از برپایی کنوانسیون ملی جمهوریخواهان عنوان کرد «من به همجنسگرابودنم افتخار میکنم». او در فعالیتهای مربوط به «درمان» پیری و نیز سازمانهای لیبرتارینی که امید دارند شهرهایی شناور در آبهای بینالمللی بسازند سرمایهگذاری کرده است. تیل مقالاتی طولانی و پیچدرپیچ در باب سیاست، جهانیشدن و طبیعت انسان منتشر کرده که معمولاً حاوی سرنوشتههایی هستند از کتاب مقدس و در آنها ارجاعاتی دارد به فلسفۀ استاد و دوست فقیدش، رنه ژیرار، نظریهپرداز انسانشناسی. تیل پروژههای جانبی هم دارد: فریسون، رستوران و استراحتگاهی واقع در سانفرانسیسکو که حالا دیگر بسته شده است؛ آمریکن تندر، انتشارات محافظهکاری که عمر کوتاهی داشت و …
