معضلات شبکه‌های اجتماعی را چطور برطرف کنیم؟

نیو آتلانتیس — روز ۳۰ اکتبر ۱۹۷۳، حدود ساعت دو بعدازظهر، یکی از دی‌جی‌های شبکۀ رادیویی دابلیوبی‌اِی‌آی در نیویورک قطعه‌ای به نام «کلمات رکیک» را از جدیدترین آلبوم جُرج کارلینِ کمدین پخش کرد. کارلین ابتدای این قطعه می‌گفت «یک شب به کلماتی فکر می‌کردم که نمی‌شود آن‌ها را در شبکه‌های عمومی گفت». سپس هفت مورد را مثال زد (که «f*ck» جزء مؤدبانه‌ترین مواردش بود) و بعد، تا ده دقیقه، دربارۀ ریشه، کاربرد و میزان نسبیِ اهانت‌باری‌شان بداهه‌گویی کرد.

مردی از لانگ آیلند به نام جان داگلاس، همراه پسر نوجوانش، از سفر به کنتیکت به خانه برمی‌گشت که این برنامه را در رادیو شنید و فوراً به کمیسیون فدرال ارتباطات شکایت کرد. او می‌نویسد «شاید بتوانم این را درک کنم که آهنگی دارای برچسب ایکس را برای استفادۀ خصوصی بفروشند، اما پخش همان آهنگ در شبکه‌هایی که قاعدتاً باید کنترل کنید اصلاً قابل‌درک نیست. یعنی می‌توان گفت این شبکۀ رادیویی مسئولیت‌پذیر است و بابت این قباحت جواب پس می‌دهد؟». کمیسیون فدرال ارتباطات، پس از یک سال تحقیقات، نتیجه گرفت که این شبکه از قانونی مبنی بر ممنوعیت «زبان رکیک، ناشایست یا مبتذل»، که چندین دهه قدمت دارد، تخطی کرده است. کمیسیون تأکید کرد که، در بحث مقررات کلام، پخش‌کنندگان همگانی ملزم به رعایت «رفتار خاصی» هستند، چون «در راستای منافع عمومی» کار می‌کنند.

شرکت نگهدارِ دابلیو بی‌اِی‌آی به این حکم اعتراض کرد. در سال ۱۹۷۷، دادگاه استیناف حوزۀ دی‌سی رأیی اکثریتی، بر خلاف حکم کمیسیون فدرال ارتباطات، صادر کرد و گفت این حکم «عجولانه» است و «وارد قلمرو ممنوعۀ سانسور» می‌شود. کمیسیون فدرال ارتباطات قضیه را به دیوان عالی کشاند. دیوان عالی، یک سال بعد، در حکم پنج به چهارِ بحث‌برانگیزی حق …