ما بردگان کارآمدی هستیم؛ از روشهای قدیمیْ دشواریهایشان را به یاد میآوریم و فراموش میکنیم چه چیز از دست رفته است. راهحلهایی مثل پیامدادن بهجای تلفنزدن، که قبلاً صرفاً «بهتر از هیچی» بودند، حالا به گزینۀ اولمان بدل شدهاند. آنقدر تکنولوژی پیشرفت داشته که حالا همۀ ما در صفحۀ نمایشگرمان جا خوش کردهایم و یادمان رفته نقطۀ عطف تلفنزدن نه خبردادن که شنیدن صدای دیگری بود، و مزیت ملاقات نه راهافتادن کارها که ارتباط عاطفی و چهرهبهچهره بود. شری ترکل، منتقد تکنولوژی، در دوران این همهگیری، یک سال مدام به اینترنت متصل بوده و از این زندگی بیاصطکاک میگوید.
نیویورکر — نهنگهای قاتل در طبیعت گونهای سلطهطلباند؛ در رأس هرم شکارچیان قرار دارند و در گروههای خانوادگی باهوش خود مسیرشان را در دنیای پهناورِ زیر آب پیدا میکنند. اما، همانطور که لوری مارینویِ عصبشناس توضیح میدهد، این موجودات به هنگام اسارت رفتار متفاوتی دارند. فضای نسبتاً بیتنوعِ زیستگاه مصنوعی کمی آنها را دیوانه میکند، فضایی که گشتوگذارشان را به استخری بتنی محدود میکند و با جداکردنشان از خانواده مانع رشد اجتماعیشان میشود. میزان استرسشان افزایش مییابد، بالههای پشتیشان خم میشود، مهارتهای والدگریشان تنزل پیدا میکند؛ بیحوصله میشوند، به خودشان آسیب میزنند، حمله میکنند. بهای اسارتشان تحلیلرفتن زندگی درونیشان است.
قرنطینۀ ما، در این مدت همهگیری، داوطلبانه و نوعدوستانه و موقتی است. بااینهمه، پس از یک سال فاصلهگذاری اجتماعی، بیشتر شبیه به موجوداتی تنها شدهایم که در کنج عزلت خودمان بیهدف پرسه میزنیم. فناوری به برخیمان اجازه داده است کار کنیم، یاد بگیریم، خرید کنیم، از خانه تعامل …
