حدود یکسوم کسانی که اقدام به خودکشی میکنند یادداشتی از خودشان به جا میگذارند. چند متخصص از رشتههای گوناگون امیدوارند با مطالعه و تحقیق بر روی این یادداشتها به نوعی «زبانشناسی خودکشی» برسند، دانشی که بتواند با تقریب خوبی نشان دهد آدمی که مستعد خودکشی است چگونه حرف میزند و چه چیزهایی مینویسد. دکتر جان پسچن، از شناختهشدهترین محققان این حوزه، از تلاشش برای استفاده از هوش مصنوعی در فهمِ ساختار یادداشتهای خودکشی میگوید.
ان.پی.آر — هر ۱۴ دقیقه، انسانی در این کشور خودکشی میکند و پژوهش دربارۀ روشهایی برای کاهش این آمار دلخراش رونق چندانی ندارد و وضع ثابتی پیدا کرده است. به عبارت دیگر، روانشناسها ایدههای تازۀ زیادی در چنته ندارند. شاید کار بر روی یادداشتهای بهجامانده از کسانی که خود را میکشند استثنا باشد. گروهی از پژوهشگران در بیمارستان اطفال سینسیناتی از رایانهها برای تجزیه و تحلیل زبان این پیامهای نومیدی استفاده میکنند به این امید که بتوانند افراد درمعرضخطر را بهتر شناسایی کنند.
دکتر جان پسچن هدایت گروه پژوهشی را بر عهده دارد. او مدیر درمان محاسباتی [۱] در بیمارستان کودکان سینسیناتی است.
نیل کُنان: میدانم که شما روی مجموعهای از ۱۳۰۰ یادداشت خودکشی کار میکنید. چه کسی این مجموعه را درست کرد و چرا؟
جان پسچن: خب، خودم و افراد آزمایشگاهم. ما این مجموعه را طی پنج یا هفت سال اخیر جمعآوری کردهایم. یکی از برجستهترین همکاران ما دکتر ادوین اشنایدمن بود، پدر پژوهشهای مربوط به خودکشی در یوسیاِلای، و دکتر انتون لینیِرز در کانادا. ما با هم برای جمعآوری این دادهها و کاویدن آنها کار میکنیم تا چیزی را خلق کنیم که از منظر زبانشناختی به آن یک پیکره [۲] میگویند.
کنان: …
