«ساکت شو! ساکت شو!». اکثر ما این جمله را بیشازهمه به ذهنِ خودمان گفتهایم. همۀ انسانها با خودشان حرف میزنند؛ توی سرشان به دو یا چند نفر تبدیل میشوند و دربارۀ مسائل بحث میکنند. یک صدا نقش موافق را به عهده میگیرد، و دیگری نقش مخالف را. یکی سرزنشگر میشود، و دیگری مستحق سرزنش. اما گاهی این وراجیهای درونی آنقدر زیاد میشود که زندگی را به کاممان تلخ میکند. روانشناسی که سالهاست دربارۀ صداهای درونی تحقیق میکند، در کتاب جدیدش، تکنیکهایی برای خاموشکردن این صدا طراحی کرده است.
گاردین — همانطور که ایتن کراس، روانشناس تجربی و عصبشناس آمریکایی، با خوشرویی گواهی میدهد، احتمالاً همه گاهی مچ خودشان را در حالی میگیرند که دارند به صدایی بیخاصیت توی سرشان گوش میدهند. ده سال پیش، کراس ناگهان خودش را دید که تا دیر وقت شب یک چوب بیسبال در دستش گرفته و منتظر مهاجمی خیالی است که فکر میکرد قصد ورود به خانهاش را دارد. پس از دریافت نامهای تهدیدآمیز از شخصی ناشناس که کراس را در تلویزیون دیده بود، ذهن آشفتۀ کراس این تصویر خیالی را ساخته بود. او، که حوزۀ پژوهشش علم دروننگری [۱] است، میدانست که دارد بیشازحد واکنش نشان میدهد: میدانست قربانی چیزی است که «وِروِر» [۲] مینامید. اما یادآوری این موضوع به خودش هیچ فایدهای نداشت. در لحظات اوج اضطراب، وقتی افکار منفیاش به شکلی مهارناپذیر در چرخهای بیپایان تکرار میشدند، خود را در وضعی خندهدار مییافت که داشت در گوگل عبارت «محافظ برای اعضای هیئتعلمی» را جستوجو میکرد.
کـراس آزمایشگاه احسـاس و خودمهـاری بسیـار مشهوری را در دانشگاه میشیگان اداره میکند، مؤسسهای که خود او پایهگذاری کرده است و بخش عمدۀ حرفۀ خود را در آنجا به …
