فراموشکردن در دنیای دیجیتال، اگر ناممکن نباشد، بسیار سخت است. اگر کسی از زندگیمان بیرون برود، همچنان عکسها و نوشتهها و حرفهایش را در شبکههای اجتماعی میبینیم یا دادههایش را نگه میداریم. میراث دیجیتالِ آنهایی که از دنیا میروند نیز با ما میماند. پروفایلهای فیسبوک و توییترشان هست و سابقۀ چتها و پیامهایمان به آنها باقی است. حتی شاید گاهی برای آنها چیزی بنویسیم و گذشتهها را یاد کنیم. آیا دنیای دیجیتال به ما کمک خواهد کرد تا دردِ ازدستدادن را تسلی بدهیم؟
لسآنجلس ریویو آو بوکس — چند ماه پیش، بدجوری وحشت کردم. سرم توی گوشی هوشمندم بود و داشتم صحبتهای قدیمی خودم و یکی از دوستانم را که یک سال پیش در تصادف از دنیا رفته بود دوباره میخواندم که، ناگهان، صفحه تغییر کرد و دوستم «آنلاین» شد. احتمالاً گوشی دست یکی از اقوامش بود و داشت در آن میگشت؛ شاید دنبال بازیابی اطلاعات خاصی بود یا شاید صرفاً میخواست دوباره سری به زندگی آنلاینِ عزیزِ ازدسترفتهاش بزند، درست مثل اینکه کسی آلبوم عکس یا جعبۀ نامههای کسی را مرور کند. توضیحش ساده بود اما، بااینهمه، من زهرهترک شدم: ناراحتکننده بود که ببینی آن حساب کاربری زنده است، چون معمولاً پروفایلهای شبکههای اجتماعی را به شکلی جداییناپذیر، درهمتنیده با مالکان آنها و تقریباً مصداقی از خودِ فیزیکیشان میدانیم.
جایگاهِ حقوقی و اخلاقیِ آواتارِ دیجیتالِ هر فرد و دادههای انباشتهشدۀ او چیست؟ آیا صرفاً شبیه به هر نوع مالکیت دیگری است یا در دستۀ ویژۀ خودش جا میگیرد؟ در سال ۲۰۱۸، دادگاه قضایی فدرال آلمان حکم داد که والدین دختر ۱۵سالهای که زیر قطار رفته و کشته شده بود، طبق قانون وراثت، به حساب فیسبوک او دسترسی داشته باشند. والدین …
