کریستین کوپر یکی از آدمهایی است که موفق شدهاند از تلۀ فقر فرار کنند. او میگوید «وقتی تپانچۀ شروع مسابقه به صدا درمیآید، افراد فقیر هنوز تا خط شروع خیلی راه دارند. پس من چگونه از این وضع خلاص شدم؟ اتفاقی». کوپر حالا سالانه ۷۰۰ هزار دلار درآمد دارد، بااینحال همچنان میترسد و نگرانی و دلهرۀ آینده را دارد، یادگاری از دوران کودکی که نمیدانست وعدۀ بعدی غذا روزیاش میشود یا گرسنه میماند. تحقیقات نشان میدهند که استرس ناشی از فقر چطور در بزرگسالی و حتی در نسلهای بعد هم خودش را نشان میدهد.
نوتیلوس — هرگز روی کاغذ حدس نخواهید زد که من در فقر و گرسنگی بزرگ شدهام.
جدیدترین دستمزد سالانۀ من بالغ بر ۷۰۰ هزار دلار بود. من در «پروژۀ امنیت ملی ترومن» کار میکنم و عضو دورهایِ «شورای روابط خارجی» هستم. ناشرم بهتازگی جدیدترین مجموعۀ کتابم را درباب امور مالیِ کمّی در گسترۀ توزیع جهانی منتشر کرده است.
هیچیک از اینها کافی به نظر نمیرسد. انگار طوری ساخته شدهام که همیشه در وضعیت ستیز یا گریز باشم، در انتظار اتفاق ناخوشایند بعدی یا چیزی دیگر. خودم خواستهام بچهدار نشوم، که بخشی از این تصمیم برمیگردد به اینکه، برخلاف موفقیتهایم، هنوز احساس میکنم از ایمنی مناسبی برخوردار نیستم. پیش از آنکه به فکر بچهدارشدن بیفتم، به حداقل موجودیِ بزرگی فکر میکنم که برای حساب جاریام در نظر گرفتهام. اگر مرا شخصاً بشناسید، شاید علائمی از استرس، عدم اعتمادبهنفس، اضطراب و افسردگی را در من مشاهده کنید. و شاید دربارۀ ایالت تنسی شنیده باشید.
با هر یک از اهالی تنسی آشنا شوید، هیچوقت خود را اهل تنسی «خالی» معرفی نمیکنند. بلکه پسوندی به آن اضافه خواهند کرد: شرقی، غربی یا میانه. نخستین سالهای عمرم را در …
