امروزه، خیلیها برای سفر از اینفلوئنسرها الهام میگیرند یا مقصد سفرشان را براساس محتواهای رسانههای اجتماعی دوستان و اطرافیان انتخاب میکنند. مهمترین انگیزهٔ این افراد برای سفر این است که جایی که میروند «اینستاگرامی» باشد و «تعداد بازدیدها و لایکهای احتمالیِ ویدئوهای سفرشان» مهمترین عامل اثرگذار در انتخاب مقصد سفر است. اما این ایده که مقصد سفر باید جایی باشد که آن را در پروفایل اینستاگرام خود به رخ دیگران بکشیم، انتقادهایی جدی در پی داشته است: این ژانر علاوه بر این که به محیط زیست آسیب میزند، استعمار را تداوم میبخشد یا، بدتر از آن، استعمار جدیدی پدید میآورد.
تایم — در امتداد سواحل جنوبی ایسلند، قطعهزمینی وجود دارد که ۱۵ سال پیش تقریباً خالی از سکنه بود. خانوادهای که دههها مالک این زمین بودند و در آن کشاورزی میکردند به ریکیاویک نقل مکان کرده بودند که سه ساعت و نیم با آنجا فاصله داشت. اتفاقی، چند مسافر آن منطقه را کشف کردند. آنجا هم چراگاهی عالی برای گوسفندان است هم درّهای باریک و شیبدار دارد که گویی از کتاب ارباب حلقهها بیرون آمده است.
حدود سال ۲۰۱۳، اوضاع کمکم تغییر کرد. چند مسافر نترس عکسهای این درّه را در رسانههای اجتماعی منتشر کردند و موقعیت جغرافیایی آن را نیز نشان دادند. ناگهان چنان شد که هرکس به اینترنت دسترسی داشت میتوانست به این مکان خیرهکننده و دور از دسترس برود. مردم بهسرعت به آنجا سرازیر شدند و بعد در سال ۲۰۱۵ ضربهٔ نهایی وارد شد و جاستین بیبر با گروه فیلمبرداری خود به این منطقه رفت. آنها میخواستند برای آهنگ بیبر به نام «نشانت میدهم» ویدئو بسازند و در چندین منطقه …
