عموماً تصور میشود احساسات «نوستالژیک» احساساتی محافظهکارانهاند و معمولاً کسانی دچار آن میشوند که نمیخواهند خودشان را درگیر مشکلات زندگی مدرن کنند. حتی در گذشته آن را نشانۀ نوعی بیماری میدانستند که ممکن بود بعضی افراد را به کشتن دهد. امروزه نیز بعضیها معتقدند احساس نوستالژی مورد سوءاستفادۀ جنبشهای پوپولیستی قرار میگیرد و دلیل انتخاب ترامپ و رأی به برگزیت نیز همین تصورات غیرمنطقی نوستالژیک بوده است. آیا «نوستالژی» منشأ بیماری، حماقت و احساساتیگریهای زیانبار است؟
گاردین — من همیشه آمادۀ احساس دلتنگی بودهام. وقتی بچه بودم، اصلاً از تعطیلات خوشم نمیآمد، میترسیدم با مدرسه به اردو بروم و متنفر بودم از اینکه شب جای دیگری جز خانه بخوابم. اوایل سال ۲۰۲۱، حین همهگیری کرونا، که تازه شروع کرده بودم به تأمل دربارۀ تاریخ نوستالژی، برای کار از لندن به مونترالِ کانادا رفتم، سفری از اینسو به آنسوی اقیانوس اطلس. هروقت به زندگی قبلیام و دوری از خانه و دوستان و خانوادهام فکر میکردم غم غریبی وجودم را فرامیگرفت. زندگی جدیدم چیزهای دوستداشتنی زیادی داشت، اما من اضطراب داشتم، مدام نگران سلامت و وضع زندگی خانواده و خواهر و برادر و دوستانم بودم. مدام با خودم فکر میکردم اگر بهخاطر اختلاف زمانی تماسی ضروری را از دست بدهم یا اگر خبر بدی از پای تلفن بشنوم چه. البته که این ترسها بیاساس و مسخره و حتی بچگانه بودند. بزرگسالان -افراد ۳۰سالۀ متأهل که قسط و وام و شغل تماموقت دارند- نباید دلشان برای مادرشان تنگ شود.
البته، من معمولاً بهشکل عجیبغریبتر و انتزاعیتری هم دچار دلتنگی میشدم –دلتنگی برای جایی که هرگز آنجا نبودهام. این احساس را نوستالژی میگویند. بچه که بودم داستانهای …
