
در قرن بیستم، تعریف پیشرفت بهنظر روشن میرسید و عبارت از رشدی بود که با درآمد ملی یا تولید ناخالص داخلی (جیدیپی) سنجیده میشد. امروزه نیز سیاستمداران و اقتصاددانان پیوسته مدعیاند چارۀ مشکلاتشان، از فقر گرفته تا آلودگی هوا، رشد بیشتر است. اما آیا واقعاً همینطور است؟ آیا آرزوی رشد بیپایان باعث شده بشر امروز سعادتمندتر شود؟ آیا نابرابریها و بحرانهای زیستمحیطیِ امروز نتیجۀ همین آرزوی محال نیست؟
گاردین — در قرن بیستم، تعریف پیشرفت بهنظر روشن میرسید و عبارت از رشدی بود که با درآمد ملی یا تولید ناخالص داخلی (جیدیپی) سنجیده میشد. انتظار میرفت که آن رشد بیانتها و همواره در حال صعود باشد. سیاستمداران و اقتصاددانان کشورها، فارغ از میزان ثروت هر کشور، پیوسته مدعی میشدند که چارۀ مشکلاتشان -از فقر گرفته تا آلودگی هوا- رشد بیشتر است.
اما این وعده تاکنون محقق نشده است و آشکارا زمان آن رسیده تعریف گذشتۀ پیشرفت را کنار بگذاریم و خطومشیای را برگزینیم که در این سیارۀ بیثبات موجب سعادت بشر شود.
نخست باید بپذیریم که رشد جذابیت دارد. از یاد نبریم که یکی از مراحل طبیعی و شگفتانگیز زندگی است و به همین دلیل است که مردم سراسر دنیا از تماشای رشد کودکان، باغها و …