هر روز خبری میرسد که تا همین چندی پیش محال به نظر میآمد، چیزهایی که ممکن بود ظرف چند سال اتفاق بیفتد، نه چند روز. شتاب تحولاتْ کشورها را با مشکلات بسیاری روبهرو کرده است و دولتها مایلاند هرچه زودتر اوضاع را به «شرایط عادی» برگردانند. اما شاید موضوع فقط این نیست که باید این هفته به شرایط عادی برگردیم یا چند هفتۀ دیگر؛ مسئله این است که «هرگز نباید به شرایط عادی برگردیم» چون پیش از این هم اوضاع جهان چندان عادی نبوده است.
گاردین — احساس میکنیم همهچیز تازه و باورنکردنی و سهمگین است. گاهی احساس میکنیم انگار دوباره به یک خواب قدیمی و تکرارشونده پا گذاشتهایم. از یک منظر هم همینجور است. قبلاً این وضع را دیدهایم، هم در تلویزیون و هم در فیلمهای پرفروش سینما. تقریباً میدانستیم که اگر بیاید چه شکل و شمایلی خواهد داشت. ازقضا، همین هم موجب شده مواجههمان با این پدیده غریبتر شود، نه آشناتر.
هر روز خبر تحولاتی میرسد که تا همین ماه فوریه محال به نظر میآمدند، چیزهایی که منطقاً باید ظرف چند سال رخ میداد، نه چند روز. صفحۀ اخبار را بهروز میکنیم، نه بهخاطر این حس مدنی که پیگیری اخبار مهم است، بلکه چون از بهروزرسانی آخر تا الان یک عالَم اتفاق افتاده است. این تحولات چنان سریع پیش میآیند که بعید است یادمان بماند چقدر رادیکالاند.
تصور کنید چند هفته پیش بود و کسی به شما میگفت ظرف یک ماه مدارس تعطیل میشوند. تقریباً همۀ دورهمیهای عمومی لغو میشوند. صدها میلیون نفر در سراسر دنیا بیکار میشوند. حکومتها تقریباً بزرگترین بستههای محرک اقتصادی تاریخ را روانۀ بازار میکنند. در برخی نقاط، مالکان اجاره نمیگیرند یا بانکها اقساط وام را نمیگیرند، و بیخانمانها میتوانند رایگان در هتلها …
