دایرههای قرمزرنگی که رویشان اعدادی نوشته شده و کنار برنامکهای مختلف گوشی همراهمان ظاهر شدهاند؛ فرشتههای عذابی که یک دم از روی شانهمان پر نمیزنند. آنقدر وسواس انگشتزدن روی آنها گرفتارمان کرده که حتی در خوابهایمان میبینیمشان. چرا اعلانهای شبکههای اجتماعی یا زنگ یک پیامک یا تماس جدید اینقدر برایمان مهم شده؟ نگرانی برای ازدستدادن خبرها در روزگار شبکههای اجتماعی چنان بالا گرفته است که حالا نامی برای خودش دارد: فومو یا «ترس ازدستدادن».
ایان — آزمایشی داریم که ممکن است خوشتان بیاید: سناریوهای زیر را با مقیاسی عددی رتبهبندی کنید، از ۱ برای ناراحتی خفیف تا ۷ برای اندوهی جانکاه.
سناریوی اول: مانند هر روز صبح در حال پرسهزدن بین وبسایتهای خبری هستید. اما امروز، برخلاف ۳۰ دقیقۀ معمولتان، باید ۱۵ دقیقه را به خواندن مقالات اختصاص دهید. مجبورید از بعضی ستونها و بخشهای موردعلاقهتان چشمپوشی کنید. چه میزان احساس ناراحتی میکنید؟ (بیشتر ما، به احتمال زیاد، حد پایینی را انتخاب میکنیم، مثلاً ۲).
سناریوی دوم: برای گردش به نیویورک آمدهاید و متوجه میشوید که بههیچوجه نمیتوانید از همۀ دیدنیها بازدید کنید، همۀ نمایشنامههای توصیهشده را نمیتوانید ببینید و حتی بخشی از «بایدهایی» که رفقای نیویورکیتان دربارهاش پرحرفی کردهاند را نمیتوانید انجام دهید. حالا چه حسی دارید؟ حول و حوش ۵؟
سناریوی سوم: به اتفاق دوستانتان در حال صرف شام هستید و همه توافق اکید کردهاید که امشب را بدون گوشی سپری کنید. اما صدای بیب بیب اعلانهای توییتر و پیامهای گوشی هوشمندتان تمامی ندارد. قطع به یقین در شبکۀ اجتماعیتان خبری است، اما امکان چککردنش را ندارید. حتی ۷ هم با استرسی که …
