همه جای اینترنت دستهای خاص از کاربران را میبینید که قواعد رفتارشان با بقیه فرق دارد. تنها دلیل زندگیشان این است که مخل آسایش دیگران شوند، وقت افراد را تلف کنند و احساساتشان را جریحهدار. همیشه دنبال افتضاحترین ترکیب عکس و حرف هستند تا حوالۀ غریبههای ازهمهجابیخبر کنند و تیشه به ریشۀ ابراز عقیدۀ صادقانه و علنی میزنند. این اوباش اینترنتی، یا همان ترولها، از کجا آمدهاند؟ و مهمتر اینکه چطور سر جایشان برمیگردند؟
نیوریپابلیک — هر جای اینترنت بروید یک دستۀ خاص از کاربران را میبینید که قواعد رفتارشان با بقیه فرق دارد. تنها دلیل زندگی این آدمها (میگویم آدمها، چون آنجا، پشت آن وی.پی.انها و اکانتهای قلابی، بالاخره آدم نشسته است) آن است که مخل آسایش دیگران شوند، وقتشان را تلف کنند و احساساتشان را جریحهدار. همیشه دنبال افتضاحترین ترکیب عکس و حرف هستند تا حوالۀ غریبههای ازهمهجا بیخبر کنند. تیشه به ریشۀ ابراز عقیدۀ صادقانه و علنی میزنند، اگر که یافت شود. این ترولها [۱] از کجا آمدهاند؟ و مهمتر اینکه چطور سر جایشان برمیگردند؟
کار ویتنی فیلیپس (پژوهشگر ادبیات فولکلور)، که نوشتن دربارۀ ترولها را شروع کرد، به نظر همکارانش معقول میآمد تا اینکه فهمیدند منظورش ترولهای اینترنتی است. حاصل کار او کتاب دلیل اینکه از چیزهای دلپذیر محرومیم: نگاشت رابطۀ میان ترولبازی آنلاین و جریان اصلی فرهنگ [۲] است که در اوت منتشر میشود. این کتاب کوتاه اما متمرکز تا عمق فرهنگ ترولبازی و رویههای متعارف عملیاتیشان را میکاود. البته ترولهای موجهی هم هستند، مثل گروه انانیموس [۳] که بهتازگی وارد عرصۀ سیاست شده است و قدری اعتبار و توجه مشروع (بهویژه یادداشت «هکر، حقهباز، افشاگر، جاسوس» …
