مینیمالیسم در ابتدا جنبشی هنری بود که از تکنولوژی، صنعت و فضاهای خالی و یکنواخت الهام میگرفت. اما امروزه به لطف نویسندهای فوق پرفروش یعنی ماری کوندو، یا شاید هم به لطف بحرانهای اقتصادی پیاپی، به نوعی سبک زندگی تبدیل شده است، سبک زندگیای که شما را فرا میخواند به کمترداشتن و دورریختن هر چیز اضافهای که اطرافتان تلنبار شده است. اما جیا تولنتینو میگوید این دستورالعمل، تا وقتی به شرایط پیچیدهای که در آن گرفتار شدهایم توجه نکند، کسی را نجات نخواهد داد.
نیویورکر — ادبیات جدیدی که حول مینیمالیسم خلق شده آکنده از توصیههای اضطرابآور است؛ همۀ داشتههایت را توی کارتن بریز، هر چیزی را فقط وقتی که نیاز داری درآور، هر چه پس از یک ماه هنوز در کارتن مانده را به این و آن بده. یا صبح زود بیدار شو، هر چه داری را بردار، و ببین آیا «برق شادی» در تو برمیانگیزد یا نه. ببین آیا میتوانی به مدت سه ماه فقط سیوسه قلم لباس بپوشی؟ بدان و آگاه باش که فقط با داشتنِ صد چیز هم میتوانی زندگی سرشاری داشته باشی. سامان نده؛ پاکسازی کن. عکسهایت را دیجیتالی کن. از شر چیزهایی که خریدهای رها شو تا دیگران تمجیدت کنند. آپارتمانت را کوچک کن. دائم به این فکر کن که چه چیزی تو را قادر میکند بهترین زندگی ممکن را داشته باشی. هرگز در فصل تخفیفها چیزی نخر.
اخیراً چند ماه را به هضم و جذب کتاب مقدس مینیمالیسم جدید گذراندهام. کارم را با ماری کوندو آغاز کردم، استاد آشفتگیزدایی که سلبریتی شده است. کتاب کوندو، مرتبسازی: جادوی زندگیعوضکُن، بیش از ده میلیون نسخه فروش داشته و موضعش شاید سانتیمانتال به نظر بیاید، اما در سنت شینتو ریشه دارد: اگر کمتر داشته باشیم، میتوانیم جوری به آن داشتههایمان اهمیت بدهیم که …
