زندگی ما طوری شده که بدون گوشی هوشمند دستِکمی از جهنم ندارد. البته عجیب هم نیست؛ پیشتر کارشناس طراحی گوگل، تریستان هریس، گفته بود که «گوشیهای هوشمند طوری ساخته شدهاند که اعتیادآور باشند». اما با این اعتیاد چه میشود کرد؟ اگر شبکههای اجتماعی را ترک کنیم، شاید حتی امنیت معیشتمان هم به خطر بیفتد. از سوی دیگر، اگر در آن بمانیم، آرامش روح و روانمان را با دست خود سرکوب خواهیم کرد. دو کتاب جدید راهحلهایی دارند که شاید به درد ما هم بخورد.
نیویورکر — بلز پاسکال، فیلسوفِ فرانسوی، در ۱۶۵۴ نوشت «همهٔ گرفتاریهای انسان از این است که نمیتواند در اتاقی تنها بنشیند، آرام بگیرد و سکوت کند». اسکرینتایم یکی از قابلیتهای جدید سیستمعامل آیفون است که ادعا میشود به کاربران کمک میکند با اعتیادشان به نمایشگر مواجه شوند، اعتیادی که آیفون تغذیهاش میکند. اسکرینتایم میگوید فعالیت موبایلیام در روزهای معمولی شامل نود دقیقه پیامکبازی، یک ساعت مطالعه، یک ساعت دیگر برای ایمیل و یک ساعت دیگر برای شبکههای اجتماعی میشود و حدود هفتاد بار هم گوشیام را برمیدارم که یعنی در هر ساعت چهار بار گوشی را میبینم. من گوشیام را با خودم این طرف و آن طرف میبرم، انگار که مخزن اکسیژن باشد. وقتی دارم صبحانه آماده میکنم و زبالهها را بیرون میبرم، به گوشی خیره میشوم و بهترین چیزی که کارکردن در خانه برایم دارد، یعنی احساس اختیار و آرامش نسبی، را تباه میکنم. هر کاری که بگویید کردهام تا کمتر به صفحهٔ گوشی نگاه کنم: من پوش نوتیفیکیشن دریافت نمیکنم، از فیسبوک استفاده نمیکنم و در اینستاگرام استوری نمیبینم. روی مرورگر کامپیوتر خانهام افزونهای به نام «استِیفوکِسد [۱]» نصب کردهام که توییتر را، پس از ۴۵ …
