در دنیای مطبوعات، خبر فوری ارزشمندترین چیز است. خبرگزاریها به هم فخر میفروشند که قبل از بقیه اخبار را انعکاس دادهاند و هیچکس سرعتش به پای آنها نمیرسد. اما این میل به گزارش سریع اخبار، این روزها، وضعیت عجیبی به بار آورده است. بهمحض آنکه اتفاقی میافتد، صدها سایت خبری پر میشود از مطالبی مشابه. همگی نصفهنیمه، عجولانه و سرهمبندیشده. آیا واقعاً سرعت اینقدر ارزش دارد که، به پای آن، همۀ استانداردها و اهداف دیگر خبررسانی را فدا کنیم؟ بعضی معتقدند که «نه».
نیویورکر — ماه گذشته، تصمیم گرفتم روی رژیم رسانهایام آزمایشی انجام دهم. من معمولاً هر روز صبح نگاهی گذرا به خبرنامههای صندوق ورودی ایمیلم میاندازم، فیدهای توییترم را مرور میکنم و برنامههای خبری نصبشده روی گوشیام را میخوانم. بعداً هم درحالیکه در دفتر کارم مثل تردستها همزمان چند کار دیگر انجام میدهم، انگشتم مرتب روی اعلانهای گوشیام میرود و بیش از یک دوجین برنامۀ مرتبط با اخبار، ازجمله فیسبوک و توییتر، را چک میکنم. معمولاً احساسم این است که از قرار معلوم فوراً از بزرگترین ماجراهای خبری روز مطلع خواهم شد، اما بیشتر میل به پراکندهخوانی دارم؛ کارم فقط نگاهی گذرا به یک گزارش یا دریافت بهروزرسانیِ جزئیِ خبری خاص است. گرچه روزبهروز بیشتر و بیشتر میخوانم، اغلب احساس میکنم کمتر و کمتر میفهمم.
از این روش دریافتِ خبر دست نکشیدهام، اما میکوشم روشهایم را تا حدی تغییر بدهم. آیین جدیدی در پیش گرفتهام: خواندن نسخۀ چاپی نیویورک تایمز هنگام صرف صبحانه و در مسیر سفر روزانهام. از اوایل دهۀ ۲۰۰۰، که گزارشگری تازهکار در تایمز بودم، این روزنامه هر روز به درِ خانهام آمده است، اما از وقتی که بیشتر به دریافت آنلاین …
