گاردین — در سالهای ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰، بشریت شاهد فوران اعتراضات تودهها بود، اعتراضاتی که به نظر میرسید از تغییرات شگرفی حکایت میکنند. این اعتراضات در تونس شروع شدند و سپس در سراسر کشورهای عربی بالا گرفتند، پیش از اینکه تظاهرات اوضاع کشورهایی مثل ترکیه، برزیل، اوکراین و هنگکنگ را به هم بریزد. پیش از اینکه این دهه به پایان برسد، سودان، عراق، الجزیره، استرالیا، فرانسه، اندونزی، بخش عمدهای از آمریکای لاتین، هند، لبنان و هائیتی درگیر اعتراضات شدند. طی این ده سال، مردم بیش از هر برهۀ دیگری در تاریخ بشر در تظاهرات خیابانی شرکت کردند.
بسیاری از این اعتراضات در نظر شرکتکنندگان نوعی پیروزی وجدآمیز تلقی میشدند و در مطبوعات بینالمللی نگاه خوشبینانهای به آنها وجود داشت. اما پس از چندین سال، بعد از اینکه خبرنگاران خارجی صحنه را ترک کردند، میتوان مشاهده کرد که این نهضتها نتایجی به بار آوردند که بسیار متفاوت از اهداف معترضان بود. در هیچکجا امور طبق برنامه پیش نرفت. در بسیاری از موارد، اوضاع بدتر هم شد.
مثلاً برزیل. در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۳، در خیابانی در سائوپائولو ایستاده بودم و از جمعیتی که برای اعتراض جمع میشدند گزارش تهیه میکردم. همان موقع پلیس، بدون اینکه اخطاری بدهد، مستقیماً به جمعیت شلیک کرد. نمیدانم گاز اشکآور بود، یا شوکر یا شاید گلوله پلاستیکی؛ آن موقع تشخیصش سخت بود. در ورودی یک ساختمان مسکونی پناه گرفتم. بعد از اینکه نفسم به حالت عادی برگشت، چند لحظه طول کشید تا حواسم سرجایش بیاید و بدانم کجا هستم.
اقدام سرکوبگرانۀ پلیس موجی از حمایت را برای تظاهرات ایجاد کرد. این تظاهرات توسط گروه «جنبش کرایۀ رایگان»[۱] سازماندهی شده بود، گروه کوچکی از چپگراها و آنارشیستها که خواهان …
