هیچ کجا در امان نمانده است. هر جا بروید، مردم در حال سلفیگرفتناند تا در فیسبوک، توییتر یا اینستاگرام خود منتشر کنند. اما دلیل این کارها چیست؟ نویسندۀ این یادداشت، بهعنوان متخصص یونان باستان، میگوید اینجا انگیزهای بسیار کهن در کار است. انگیزهای که انسانها را وامیدارد تا دست به کارهایی بزنند که باعث شود زندگیشان موضوعیت داشته باشد.
نیویورک تایمز — بگذارید از هنگامی شروع کنم که یکی از دوستانِ نویسندهام از من پرسید امتیازم در کلاوت[۱] چند است؟ ما در قسمتِ مخصوص به سوشی در رستورانی ژاپنی نشسته بودیم و سرآشپز داشت با ماهی و کف مخصوص روی خوراکیها را تزیین میکرد. من و شوهرم عادت داشتیم که زیاد به آن رستوران که در همسایگیمان بود برویم، تا وقتیکه یک نویسندۀ متخصص غذا و رستوران، با جار و جنجالِ بیپایانی که راه انداخت، آنجا را برایمان خراب کرد، چرا که حالا اگر بخواهی در آن رستوران جایی رزرو کنی، باید از ماهها قبل به فکر باشی. اما آن دوست من، مثل جادوگرها، دو تا صندلی برای ما دستوپا کرده بود و وقتی از او پرسیدم چطور توانسته چنین کاری کند، سؤالم را با این سؤال جواب داد که: امتیاز کلاوتِ تو چند است؟
نمیدانستم امتیاز کلاوت چیست، اما کاملاً مطمئن بودم که چنین امتیازی ندارم. و خب بله، زیر سؤالاتِ زیرکانۀ او معلوم شد که من نه عضو فیسبوک بودم و نه از توییتر استفاده میکردم و نه هیچ رسانه و وبسایت دیگری میشناختم تا بفهمم که کلاوت برنامهای است که میزانِ تأثیرگذاری آنلاین هرکس را برایش حساب میکند. امتیاز من به صفر میل میکرد.
تلفنهای همراه مردم، هر دو طرفمان، کنار ظرفهای شامشان گذاشته شده بود تا بتوانند از غذایشان عکس بگیرند و در صفحۀ فیسبوک یا حسابِ اینستاگرامشان به …
