ایان — ذرت چهبسا مهمترین محصول کشاورزی در جهان است و بهلحاظ کاربرد تنها رقیبش سویاست. باوجوداین، ذرت در کنار نیشکر و روغن پالم از جمله محصولات بسیار مناقشهبرانگیز است که منتقدان کشاورزی صنعتی بهطورخاص به آن پرداختهاند. هرچند که اغلب منشأ ذرت را جهان غرب میدانند، اما مدتهاست که نقشی برجسته در آسیا یافته و در دهههای اخیر اهمیت آن رو به رشد بوده است. خوشبختانه یا متأسفانه، یا به احتمال زیاد خوشبختانه و متأسفانه، ظاهراً نقشش در آسیا از خط سیر غرب پیروی میکند.
وقتی به غذا و عادات غذایی در آسیا فکر میکنیم سخت میتوان برنج را نادیده گرفت. همچنین بیدلیل نبوده که برنج هزاران سال در میان منابع غذایی این قاره سرور همتایان[۱] بوده است و بیجهت نیست که برنج را در هندوستان دهانیا مینامند که به معنای روزیدهِ نسل بشر است. مثال دیگر -که حتی از برخی جهات برجستهتر است- این است که در چین باستان، یک شیوۀ معمول (و مؤدبانهٔ) سلامکردن با این عبارت کنایی بوده است: «امروز برنجت را خوردهای؟». صحبت از چین شد، باید بگویم هرکس مدت زیادی آنجا باشد بعید است از زبان کسی نشنیده باشد که دنبال کاری است که کفاف «یک بشقاب برنج» را بدهد، یعنی ضامن امنیت شغلی است. به بیان دیگر، برنج فرمانرواست.
خب، تند نرویم. با اینکه برنج ممکن است در آسیا جایگاه نخست را داشته باشد، اما خیلی وقت است میدانیم که گیاهان کشتزادِ[۲] دیگر -به بیان کلیتر، غذاهای دیگر - نیز در آنجا نقشی برجسته دارند. ماهی و غذاهای دریایی منابع بسیار مهمی از پروتئین در بسیاری از مناطق آسیا هستند و دانههای غله مانند گندم، ارزن، و تا حدی جوپرک، مدتهاست که تغذیۀ افراد زیادی را در مناطق مختلف آسیا تأمین میکنند. همانطور که سبزیجات و …
