نیویورکر — یک روز پس از تولد چهلوسهسالگیام، یکی از دوستانم را در زمین تنیسی در شهر برکلی دیدم. منطقۀ خلیج بهتازگی چند هفته باد و باران را پشتسر گذاشته بود و این یعنی معتادان تنیس مانند من مجبور بودند در لحظات کوتاهی که هوا آفتابی میشد بازی کنند و حداکثر استفاده را ببرند. همانطور که موجسواران کمکم به اقیانوسشناسان غیرحرفهای تبدیل میشوند و چگونگی تأثیر احتمالی طوفانی در ژاپن را بر شکست موجی بهسمت شمال در شهر سن دیگو بررسی میکنند، میشود گفت بازیکنان تنیس هم متخصصان آبشناسیِ خودآموختهای هستند که زمان دقیق خشکشدن زمین بازی منطقه را پیشبینی میکنند. برای مثال، من و دوستم میدانیم که، پس از یک شب بارانی، زمین بازی شمارۀ یک در پارک رُز گاردن، حدود ساعت یازدهونیم صبح قابلاستفاده است، یعنی زمانی که بالاخره خورشید بر خط انتهای جنوبی زمین میتابد. زمین بازی شمارۀ دو، که بالاتر است، بهدلیل سایۀ زمین بازی شمارۀ یک، کمی دیرتر خشک میشود. دو زمین بازی آبیرنگ در پارک لایو اُوک -که در ارتفاع پایینتری از پارک رُز گاردن قرار دارند- بیشتر آفتاب میگیرند، اما مشکل چالۀ آب هم دارند.
زمین بازی خیس برای دو رفیق بالای چهل سال خطرناک است، اما زندگی کمتحرک نیز همینطور است. زمینهای بازی در برکلی شلوغاند، پس واقعاً بهتر است دقیقاً در لحظۀ بخارشدن آخرین قطرۀ آب در آنجا حضور پیدا کنیم. آن روز، بیخیالِ چالههای آب شدیم و پارک لایو اُوک را انتخاب کردیم. پس از تقریباً بیست دقیقه، یک دِراپ شات[۱] زدم، بعد همبازیام بهسمت تور دوید، لیز خورد و روی زمین افتاد و همانجا بیحرکت ماند. حادثۀ پیشآمده منجر به آسیبی شد که معمولاً برای مردان میانسال پیش میآید: دکترها واقعاً …
