نیوآتلانتس — در جزیرۀ فلورینا، یکی از جزایر مجمعالجزایر گالاپاگوس[۱]، در حدود ۱۵۰ سال پیش، بهدنبال سکونت انسان در این جزیره، گونهای از لاکپشتهای غولپیکر منقرض شد. اکنون هواداران محیطزیست میکوشند تا نوادگان این نوع لاکپشت را که در جزایر اطراف پیدا شده است به فلورینا بازگردانند. اما، در این میان، با مسئلهای مواجه شدهاند: موشهای صحرایی. این موشها که بههمراه انسان وارد این جزیره شدهاند تخمها و نوزادهای لاکپشتها را میخورند و اکنون در این جزیره بیداد میکنند. تصور کنید که تنها راه ممکن برای بازگرداندن لاکپشت غولپیکر به فلورینا ازبینبردن همۀ موشهای این جزیره از طریق مسمومکردنشان باشد. آیا باید این کار را انجام داد؟
نکتۀ مهمی که در این روش وجود دارد این است که سم مورد نیاز سمی است به نام برادیفاکوم که با ایجاد خونریزی در اندامهای داخلی و چشمها و بینی و دهان باعث مرگ میشود. موشها بهتدریج قدرت حرکتشان را از دست میدهند اما تا زمانی که بمیرند هشیار باقی میمانند. این روند حدود یک هفته طول میکشد و این زمان بسیار مهم است، زیرا در غیر این صورت موشها به ارتباط دانههای غذای مسموم با بیماری و مرگ پیمیبرند.
این سناریو صرفاً دستورالعملی فرضی نیست، بلکه گروه هواداران محیطزیست جزیرۀ فلورینا در حال برنامهریزی برای اجرای آن هستند. بهعلاوه، این طرح فقط یکی از چندین طرحی است که اِما ماریس در کتابش، ذهنهای وحشی[۲](۲۰۲۱)، ارائه کرده است. استرالیا سالانه صدها هزار گربه را میکشد تا پرندگان را نجات دهد. آلبرتا[۳] تابهحال بیش از هزار گرگ را از درون هلیکوپتر نشانه گرفته و تلف کرده است تا گوزنهای کانادایی را نجات دهد.
همۀ این طرحها به نکتهای دلالت دارند که …
