هر آدم سالمی در طول زندگی با دوستان خود به اختلاف میخورد و دلگیر میشود. اما معمولاً نمیدانیم در این مواقع باید چهکار کنیم؟ با رفیق صمیمیمان حرف بزنیم و توضیح دهیم چرا از او دلخوریم؟ یا شاید بهتر باشد سکوت کنیم و در عمل نشانش دهیم که از او گلایهای داریم؟ حتی ممکن است به این نتیجه برسیم که گذشت زمان زخمهای رفاقتمان را بهتر درمان میکند. دبورا تانن، در کتاب جدیدش، میگوید پیچیدن یک نسخۀ واحد برای همه فقط اوضاع را خرابتر میکند.
واشنگتنپست — دانشآموزی کلاسدومی به نام جولیا به دوستش، شَنون، اطمینان داد: «من و تو هیچوقت دعوا نمیکنیم». جولیا ادامه داد که اگر اختلافی پیش بیاید، با هم حرف میزنند و حلش میکنند: «منظورم این است که اگر من بخواهم با تو حرف بزنم، میگویی ’با من حرف بزن‘ و اگر بخواهی با من حرف بزنی، با تو حرف میزنم».
اوایل دهۀ ۱۹۸۰ بود که به این گفتوگو برخوردم، یعنی زمانیکه محققی که آن را ضبط کرده بود دعوتم کرد تا در مطالعهاش دربارۀ صحبتکردن کودکان با بهترین دوستانشان شرکت کنم. مبهوت شده بودم از شنیدن اینکه دختربچههایی اینقدر کمسنوسال باوری را بیان میکردند که مکرراً در میان زنان با آن برخورد میکردم. وقتیکه با بیش از هشتاد زن و دختر برای کتابی دربارۀ دوستیهای زنانه مصاحبه میکردم، همین عقیده را شنیده بودم: اینکه صحبتکردن بهترین راه برای حلکردن مشکلات بین دوستان و، بهطور کلی، حلوفصلکردنِ دلخوری عاطفی است.
دوستی، مثل تمام روابط انسانی، ممکن است منشأ آرامشی عظیم باشد، اما گاهی ممکن است منشأ آزار، سرخوردگی و حتی رنج نیز باشد. صحبتکردن میتواند نقش مهمی در آرامش و رنج، خصوصاً برای زنان، ایفا کند. زنانی که با هم دوستاند، در …
