وقتی فرانسه مراکش را به استعمار خود درآورد، آنقدر این سرزمین حاصلخیز بود که فرانسویان یاد کشتگاههای اسطورهای روم باستان افتادند. سدسازی، کانالسازی و کشاورزی صنعتی برای تولید گندم، هندوانه و مرکباتی که باید به اروپا صادر میشد شروع شد و شیوۀ سنتی تقسیم آب در مراکش را متلاشی کرد. حالا، هوا هر سال گرمتر میشود و زمین خشکتر و چشمانداز آینده یاد تشبیهی را زنده میکند که یکبار هایدگر بین هولوکاست و کشاورزی صنعتی برقرار کرده بود.
دیسنت — پاییز گذشته ساکنان زاگورا، شهری در مراکش که بر لبۀ صحرا واقع شده، به این نتیجه رسیدند که دیگر هندوانه نکارند. آنها، که از سالها کمبود آب به ستوه آمده بودند، انگشت اتهام را بهسوی باغهای میوۀ صادراتی در خارج شهر گرفتند، چراکه معتقد بودند آن باغها دلیل خشکشدن چاههای آب هستند. مردم، در حرکتی که به نام «اعتراضات تشنگی» شناخته میشود، از سرتاسر منطقه به راه افتادند و در زاگورا به هم پیوستند تا کمبودها را محکوم کنند. پلیس که دورتادور شهر را احاطه کرده بود با تظاهرکنندگان برخورد کرد، جمعیت را متفرق کرد و بیستوسه نفر را دستگیر کرد. یکی از فعالان میگفت: «مگر ما آدم نیستیم که اینطوری با ما برخورد میکنند؟.»
مشکلاتی که برای ساکنان زاگورا پیش آمده است بههیچوجه محدود به صحرا نیست. کمبود آبْ بحرانی روزافزون در تمام جهان است و همسایگان منطقهای مراکش جزو آسیب دیدهترینها هستند. خاورمیانه و شمال آفریقا کمآبترین مناطق جهاناند، البته ترکیه در این میان استثناست. یمن، که همین حالا نیز به دلیل قحطی و حملات هوایی عربستان از پای درآمده است، طی ۱۰ سال آینده دیگر آبی نخواهد داشت؛ میدانیم که در عراق کاهش بارندگی از دلایل پیوستن کشاورزان عراقی به داعش …
