تامدیسپچ —
مقدمه: پیروزی در زمانۀ ما
مقالهای که در ادامه میخوانید، نوشتهای از من است که تامدیسپچ آن را در سال ۲۰۱۸ منتشر کرد. در این مقاله، از بحثم چنین نتیجهگیری کرده بودم که ارتش آمریکا -دستکم از دیدگاهی خاص- در جنگ علیه تروریسم پیروز بوده است. اکنون، با گذشت چند دهه از جنگ ویتنام، پنتاگون که در طول جنگ در «رودستزدن به پارتیزانهای ویتنام» شکست خورده بود، سرانجام، به راهحل سادهای رسیده است. راهحل از این قرار است که خیلی بیسروصدا -بدون اینکه کسی متوجه شود- تعریف پیروزی را تغییر دهد و آن را با همان تعریفی که پارتیزانها از پیروزی داشتند جایگزین کند و باور داشته باشد که: شکستخوردن در جنگ تنها با دستکشیدن از جنگ رخ میدهد و بس. با این تدبیر، فرماندهان آتشبهاختیار ارتش مجاز میشدند جنگهایی بیمعیار و بیپایان راه بیندازند و از نظارتها و اِعمال محدودیتها از جانب کنگره نیز، تا حدود زیادی، در امان باشند.
بااینحال در سال ۲۰۲۱، با وجود چنین سازوکار محکمی، باز هم پنتاگون در جنگ در افغانستان شکست خورد، زیرا طالبان در جنگ پارتیزانی دست بالا را داشت. بنابراین پنتاگون مجبور شد که این جنگ را نیز به سیاهۀ بلند شکستهای ویرانگرِ پس از جنگ جهانی دوم (ویتنام، لائوس و کامبوج را در نظر داشته باشید) و همزمان به فهرست «پیروزی»های نامطلوبش (گرانادا و پاناما را در نظر بگیرید) اضافه کند. اما در این اثنا، به دور از چشم مردم و نظارت کنگره، جنگهای غیررسمی و نبردهای سایهوار دیگری همچنان ادامه دارند.
برای نمونه، جنگ در سوریه تازه دهساله شده، مداخلۀ آمریکا در عراق از سال۱۹۹۰ یا ۲۰۰۳ یا ۲۰۱۴ -برحسب اینکه چگونه دلمان بخواهد حساب کنیم- تاکنون ادامه داشته است، درگیریهای آمریکا در …
