اگر از آن عشق کامپیوترهایی باشید که با شور و شعف پیشرفتهای دنیای تکنولوژی را دنبال میکنند، وقتی بشنوید که هنری کیسینجر از هوش مصنوعی واهمه دارد، احتمالاً توی دلتان میگویید از پیرمردی ۹۵ساله چه انتظار دیگری میتوان داشت؟ خود کیسینجر نیز بهخوبی میداند که از تکنولوژی چندان سر درنمیآورد، اما این را هم میداند که توسعهدهندگانِ جوانِ هوش مصنوعی هم چیزی از سیاست و فلسفه نمیدانند. اما طراح کودتای شیلی چه حرفی برای امروز ما دارد؟
آتلانتیک — سه سال پیش، در کنفرانسی در باب مسائل مشترک آمریکا و اروپا، موضوع هوش مصنوعی در دستور کار قرار گرفت. نزدیک بود بیخیال آن جلسه شوم، چون جزء دغدغههای معمول من نبود، اما شروع سخنرانی مرا روی صندلیام نگه داشت.
سخنران کارهای یک برنامۀ کامپیوتری را توضیح میداد که قرار بود بهزودی قهرمانانِ بینالمللیِ بازیِ گو [۱] را به چالش بکشد. برایم جالب شد که یک کامپیوتر بتواند در گو، که از شطرنج پیچیدهتر است، استاد شود. در گو، هر طرف ۱۸۰ یا ۱۸۱ قطعه را، بسته به رنگی که انتخاب میکند، میچیند و هر یک را بهنوبت بر روی صفحهای که در ابتدا خالی است قرار میدهد؛ کسی پیروز بازی میشود که با اتخاذ تصمیمات راهبردیِ بهتر بتواند رقیب خود را با تصرفِ قلمروی بیشتری زمینگیر کند.
سخنران تأکید داشت که این قابلیت را نمیتوان از پیش برنامهنویسی کرد. میگفت ماشین او یاد میگیرد، با خودآموزی از طریق تمرین، استادِ گو شود. ابتدا قوانین اصلی گو را به کامپیوتر میدهند و کامپیوتر با خود بیشمار بار بازی میکند، از اشتباهات خود میآموزد و مطابق آن الگوریتمهایش را اصلاح میکند. در این فرایند، کامپیوتر از مهارت اساتید بشری خود پیشی میگیرد. و اکنون، چند ماه پس از آن سخنرانی، یک …
