وقتی سرچ اینستاگرام را باز میکنیم، احتمالاً با انبوهی از پستهای عجیب و غریب مواجه میشویم که کلیک بر روی هر کدامشان میتواند برایمان جالب و دوستداشتنی باشد. اما خیال کنید تاجری فریبکار، برای درآمد یا سود بیشتر، پشت دستگاه سرچ اینستاگرام نشسته و دارد پستهای مشخصی را بهسمت ما سوق میدهد. احتمالاً حس بدی پیدا میکنیم. حس فاجعهآمیزتر آنجا سراغمان میآید که بفهمیم کل زندگیِ اینترنتیمان را او هدایت کرده و ما هم ناآگاهانه دستخوش بازیهای او بودهایم. آیا باز در اینترنت خواهیم ماند؟
گاردین — شاید در نگاه اول اینگونه به نظر نرسد، اما من فردی خوشبین هستم. به نظرم مجبور نیستیم کل دنیای دیجیتال را دور بیندازیم. اما یک فناوری پیشرفتۀ خاص وجود دارد که حتی در مقادیر کم هم زهرآگین است.
مسئله فقط این نیست که کاربران اینترنت سرگرم محیطهایی میشوند که بدترین ویژگیها را در ما بیدار میکند، یا اینکه قدرت زیادی در دست معدود افرادی متمرکز شده که ابررایانههای ابری [۱] را کنترل میکنند. مشکل بزرگتر این است که همۀ ما دستگاههایی با خود حمل میکنیم که ابزار مناسبِ اصلاح تودهای رفتار [۲] هستند. مثلاً در تبلیغات قدیمی، بعد از پخش تبلیغ، میشد سنجید که آیا محصول موردنظر عملکرد بهتری داشته یا نه. اما حالا شرکتها بررسی میکنند که آیا رفتار افراد در هنگام مرور و کاوش تغییر میکند یا نه. آنگاه فید هر فرد را دائماً بهتناسب تغییر میدهند تا نتایج دلخواهشان را به دست آورند. بهطور خلاصه، رفتار شما به یک محصول تبدیل شده و مشتریان سازمانی و سیاسی صف کشیدهاند تا آن را بخرند.
در پایان، میتوانیم خطی دور خطر اصلی پیش رویمان بکشیم و توجهمان را به آن جلب کنیم. اگر میتوانستیم خود را از شر این مدل …
