رسانههای رسمی، که صبح تا شب دنبال خبرهایی میگردند که جدیتر، وحشتناکتر و دردناکتر باشد، از ترولها متنفرند. درواقع ترولها بخش مطرود دنیای اینترنت هستند، آدمهای عاطل و باطلی که همه چیز را مایۀ کرکرخنده میکنند. اما استیون کرپیتز، کسی که مدتهاست دنیای ترولها را از نزدیک مطالعه میکند، معتقد است برای فهم فرهنگ ترولها باید این پیشداوریها را کنار گذاشت، و آنگاه متوجه خواهیم شد که ترولبازی بهنوعی هنر مردمیِ دنیای اینترنت است.
پوول — یافتن کتاب فرهنگ ترولها [۱] نوشتۀ استیون کرپیتز مثل تصادفی عجیب بود، زیرا درگیر فرایند پژوهش دربارۀ رابطههای محتمل میان هنرِ ترولبازی و ترولبازی بهمثابۀ فعالیتی هنری بودم. یک روز وقتی داشتم راهبردهای هک اجتماعی [۲] و ترولهای پیش از وب ۲.۰ را نگاه میکردم که حالا مجبور شدهاند تدابیر خود را با واقعیتی جدید در شبکۀ اجتماعی تطبیق دهند، به لینک اُلیا لیالینا برخوردم. میدانستم که رسانهها ترولها را واقعاً به حاشیه راندهاند (اقدام اخیر بی.بی.سی بر این گرایش تأکید میکند) و کنجکاو بودم تا نگرشهای بدیل این فرضیه را کشف کنم، نگرشهایی مخالف دیدگاهی که میگفت ترولها ساکنان شرور زیرزمیناند و روی پلتفرمهای آنلاین گوناگون دام پهن میکنند و در انتظار قربانیان بیگناه در فضاهای تاریک میپلکند. چنین درک محدودی از فرهنگ ترولها جای تعجب دارد و آنچه درواقع عملی بسیار سیال و انطباقپذیر است را همچون پرترۀ مدرنی از یک گارگویل [۳] ترسیم میکند که در برابر صفحهنمایش کامپیوتر نشسته است. همینطور که داشتم کتاب کرپیتز را میخواندم، آن درک بدیل از فرهنگ ترولی که در پیاش بودم رفتهرفته پدیدار شد. آنچه خواندم ماجرایی یکطرفه نیز نبود: هم بخشهای عالی و …
